بگذارید چین برای پایان دادن به تجاوز روسیه تلاش کند

تمایل دولت بایدن به نشان دادن سیاست بین‌الملل به عنوان یک مبارزه بزرگ بین دموکراسی و خودکامگی می‌تواند محاسبات استراتژیک آن را مختل کند. رئیس جمهور اظهار داشت که کمک چین به مذاکرات صلح “عقلانی” نخواهد بود و این تصور را تقویت کرد که کشورهای خودکامه به سادگی نمی توانند نقش سازنده ای در حل و فصل جنگ ایفا کنند که اتفاقاً خودکامگی را در مقابل دموکراسی قرار می دهد.

باز بودن اوکراین برای دخالت چین منطقی است. این طرح به نفع روسیه انباشته نشده است، علیرغم اینکه این دو ملت “دوستی بدون محدودیت” فرضی دارند (شخصیتی که ثابت شده بیش از حد است). علاوه بر اصرار به احترام به حاکمیت اوکراین، عناصر بسیار کمی نیز دارد که باید روسیه را تقویت کند: محافظت از غیرنظامیان، محکوم کردن تهدیدات به استفاده از سلاح های هسته ای و پایان دادن به مداخله در کمک های بشردوستانه.

در داخل دولت، رهبری نظامی بیشترین احتیاط را نشان داده است. من اخیراً با ژنرال مارک میلی، رئیس ستاد مشترک، برای اپیزود آتی بنیاد گروه اوراسیا به گفتگو نشستم. هیچ کدام از موارد فوق او گفت که نه روسیه و نه اوکراین احتمالا به “اهداف سیاسی کامل خود از طریق ابزار نظامی” دست پیدا نمی کنند. در عوض، او اصرار دارد که جنگ احتمالاً زمانی پایان می‌یابد که «در جایی، به نحوی، کسی بفهمد که چگونه به میز مذاکره برسد». وقتی از مایلی پرسیده شد که آیا ایالات متحده باید هرگونه طرح صلح را، صرف نظر از اینکه از ایتالیا، ترکیه یا حتی چین آمده باشد، جدی بگیرد، مخالفت نکرد.

این طرح چینی با اخراج انعکاسی از سوی مشاوران امنیت ملی رئیس جمهور جو بایدن و رئیس جمهور سابق دونالد ترامپ مواجه شد. جیک سالیوان اولین نکته از برنامه 12 ماده ای را پیشنهاد کرد – یعنی احترام به حاکمیت همه کشورها – سایر نکات را مورد بحث قرار داد. او در پایان گفت: «اگر روسیه… نیروهای خود را خارج کند، این جنگ می تواند فردا پایان یابد. وقتی از یک سلف سالیوان، جان بولتون، در مورد این طرح سؤال شد، او تا آنجا پیش رفت که گفت چین تهدیدی بزرگ‌تر برای اوکراین است تا تایوان، زیرا «چین در این زمینه با هر دو پا در کنار روسیه است».

اما وقتی دیپلماسی خلاق تنها جایگزین یک جنگ پرهزینه و پرهزینه برای همیشه است، هیچ تلاش دیپلماتیکی نباید به طور خلاصه کنار گذاشته شود. دولت بایدن باید این را فرصتی برای همکاری با چین ببیند تا تأثیری را که هر یک با یکی از جنگجویان دارند ترکیب کند تا مثلاً میزبانی مشترک مذاکراتی باشد که در نهایت بر حاکمیت اوکراین و تضمین امنیت آینده آن تاکید می‌کند. متأسفانه، به نظر می رسد واشنگتن آنقدر نسبت به چشم انداز ایفای نقش دیپلماتیک بزرگ چین حساسیت نشان می دهد که از این واقعیت که منافع ایالات متحده ممکن است با موفقیت دیپلماتیک چین به خوبی تأمین شود، چشم بسته است.

چنین رویکردی که از نظر ایدئولوژیک منحرف می‌شود، این احتمال را نادیده می‌گیرد که دیپلماسی موفق اغلب بر اساس منافع مشترک است، نه فقط ارزش‌های مشترک. چین ممکن است در ناامیدی آمریکا از چالش روسیه با نظم ژئوپلیتیکی تحت رهبری غرب شریک نباشد، اما رهبران چین می خواهند اختلالات اقتصادی و خطر تشدید هسته ای را محدود کنند. ما می توانیم شکل حکومت چین و نقض حقوق بشر را مورد انتقاد قرار دهیم و در عین حال از منافع منطقی آنها در پایان دادن به جنگ قدردانی کنیم.

اگر چین واقعاً بتواند به اوکراین کمک کند تا با کشوری که به آن حمله کرده، تعداد زیادی از مردمش را کشته و قلمرو آن را اشغال کرده، به شرایط قابل قبول دوجانبه دست یابد، مطمئناً ایالات متحده می تواند فروتنی را به خرج دهد تا به رقیب اصلی ژئوپلیتیک خود اجازه پیروزی دیپلماتیک بدهد. به هر حال، دیپلماسی واقعی مستلزم کار با رقبا است، نه فقط با دوستان. بایدن در سخنرانی خود در مورد وضعیت اتحادیه گفت: «متعهد به همکاری با چین در جایی است که بتواند منافع آمریکا را پیش برده و به نفع جهان باشد». این می تواند اولین آزمون واقعی این تعهد باشد. در اوکراین، پیروزی چین نباید باخت آمریکا باشد.