مونگ شوان تنها 16 سال داشت که به یک منبع درآمد غیرمتعارف روی آورد: فروش آجیل فوفل از یک غرفه کوچک در شمال تایوان. این ماده محرک، میوه ای کوچک و مستطیلی است که از نخل آرکا به دست می آید و میلیون ها نفر در سراسر آسیا آن را می جوند. برای سه سال آینده، مونگ شش روز در هفته با مبلغی معادل حدود 670 دلار در ماه کار خواهد کرد. پاداش کوچکی برای لباس پوشیدن تحریک آمیز برای جذب مشتریان مرد در نظر گرفته شد.
کار او این بود که آجیل ها را برش داده و قبل از اینکه هر کدام را به طور مرتب در یک برگ بپیچید، کمی آهک خرد شده (یا هیدروکسید کلسیم، که جذب بدن محرک موجود در آنها را افزایش می دهد) به آن اضافه کرد. برای دستیابی به اهداف فروش خود، ففل “باید خوشمزه باشد”. او در ایمیلی به CNN گفت. اما به امید جذب تجارت بیشتر، مونگ موهای بلند قرمز رنگ شده، کمی آرایش و لباس دختر مدرسه ای را به سبک شخصیت انیمه ژاپنی Sailor Moon می پوشید. او افزود: «مهمترین چیز ظاهر شماست.
فروشندگانی مانند مونگ که در ماه فوریه این کار را ترک کردند، در محلی به عنوان «زیبایی‌های آجیل فوفل» شناخته می‌شوند. این پدیده در اواخر دهه 1960 پدیدار شد، زمانی که غرفه آجیل شوانگدونگ، غرفه ای در مرکز روستایی تایوان، با موفقیت محصولات خود را با کمپینی با محوریت «دختران شوانگدونگ» به بازار عرضه کرد. در آغاز قرن بیست و یکم، ده‌ها هزار غرفه با نور نئون، که در کنار جاده‌ها و محله‌های صنعتی در سراسر جزیره پراکنده‌اند، توسط زنان جوان کار می‌کردند.
به امید ثبت این پدیده، عکاس Constanze Han در سال 2022 یک ماه را در بزرگراهی که پایتخت جزیره، تایپه را به شهر جنوبی Kaohsiung متصل می‌کند، گذراند و در طول مسیر با زیبایی‌های آجیل فوفل ملاقات کرد. شیفتگی او به زنان به سفرهای تابستانی برمی گردد که به خانه حیاط پدربزرگش در حومه تایپه می رفت.
او در یک مصاحبه تلفنی به یاد می آورد: “من عاشق رانندگی در آنجا بودم، زیرا دختران فوفل در آنجا بودند.” به عنوان یک کودک، من واقعاً نمی فهمیدم (آنها چه کسانی هستند). خانواده من یک بار به آمستردام رفته بودند و از کنار منطقه چراغ قرمز رد شده بودیم، بنابراین فکر کردم این موضوع مشابهی است.
در حالی که صحنه های زنانی که در غرفه های شیشه ای اندک پوشیده شده اند، ممکن است شبیه فاحشه خانه ها باشد، فروش آجیل فوفل به طور گسترده ای با فحشا در تایوان مرتبط نیست. در واقع، زنان به ندرت غرفه های خود را ترک می کنند مگر اینکه با کفش های پاشنه بلند به رانندگان نزدیک شوند. با این حال، هان، که امیدوار بود پروژه‌اش بتواند به رفع برخی از کلیشه‌هایی که زنان با آنها روبه‌رو هستند، کمک کند، گفت: با این وجود، وجود زیبایی‌های تحریک‌آمیز آجیل در «فرهنگ آرام و محافظه‌کاری» مانند تایوان عجیب به نظر می‌رسید.
او گفت: «(افرادی که) ایده‌های جاافتاده در مورد احترام، بدون اینکه واقعاً این دختران را بشناسند یا با آنها تعامل داشته باشند، ممکن است مانند این باشند، “اوه، اینها دخترانی هستند که از طرف اشتباه هستند.” اما در واقعیت، هان اضافه کرد، “همه آنها کاملاً همسطح و مسئول به نظر می رسیدند.”
این عکاس که بین هنگ کنگ و نیویورک و با سابقه کار در آمریکای لاتین بزرگ شده است، همیشه به مشاغلی علاقه مند بوده است که زنان بدون توجه به انگی که به آنها مربوط می شود، زنده بمانند. او از کارهای سوزان میسلاس الهام گرفته بود، که مجموعه عکس های دهه 1970 او «برهبانان کارناوال»، زنانی را که به سختی و ساعت های طولانی مشغول اجرای برهنگی در کارناوال های نیوانگلند بودند، به تصویر می کشید.
هان، که قبل از درخواست عکس گرفتن از سوژه‌هایش، زمانی را صرف شناخت سوژه‌هایش می‌کرد، گفت: «من همیشه به سمت زنان می‌کشم. بخش گفتگو، جایی که هیچ عکسی وجود ندارد، بخش بزرگی از آن است. من در نهایت با زنان گفتگوهای صادقانه تری دارم و در مورد تفاوت های ظریف تجربیات آنها کنجکاوتر می شوم.”
تغییر عادات
هان از 12 زن، عمدتا در اواخر نوجوانی یا اوایل 20 سالگی، به غیر از یک سوژه کمی مسن تر به نام شیائو هونگ، که هنگام تهیه محصول با پوشیدن دستکش های آبی روشن در یک غرفه آجیل در شهر نیو تایپه محافظه کارانه لباس می پوشد، عکس گرفت. بقیه در نور نئون غرفه هایشان خیس به نظر می رسند یا از پنجره ها به بیرون خیره می شوند. چهره یک زن از انعکاس خیابان های شلوغ بیرون منحرف شده است. عکاس ساعت ها صرف ثبت لحظات کوچک و آرامی می کند که ماهیت پیش پا افتاده کار را آشکار می کند.
تجربه هان به‌عنوان یک ویرایشگر مد سابق در عکس‌ها ظاهر می‌شود، عکس‌هایی که اغلب به نظر می‌رسند که صحنه‌سازی شده‌اند یا از صفحات یک مجله براق گرفته شده‌اند. او گفت، اما مهم است که تصاویر او «تا حد امکان صادقانه باشند».
هان توضیح داد که زنان معمولاً با لباس‌های معمولی خود به محل کار می‌رسند و در غرفه‌ها لباس‌های آشکارتر می‌پوشند. گاهی اوقات، صاحبان آنها را تشویق می‌کردند که به شیوه‌ای جذاب‌تر لباس بپوشند، اگرچه برخی از سوژه‌های هان می‌گفتند که به هر حال این کار را می‌کردند، زیرا به آنها کمک می‌کند محصولات بیشتری بفروشند.
یکی از زنانی که هان از آنها عکس گرفته است، جو جو، در حالی که از غرفه خود در شهر Taoyuan به بیرون نگاه می کند، لباس زیر قرمز پوشیده است. این عکاس گفت که او شروع به فروش آجیل فوفل کرد تا به امرار معاش کمک کند و افزود که فرصت های شغلی برای این مادر جوان که تحصیلات عالی ندارد محدود است. اما جو جو از آن زمان به بعد رشد کرده و به ثبات شغل ارزش می دهد. هان افزود که او اکنون به سمت مدیریت دو غرفه ارتقا یافته است و امیدوار است روزی غرفه خود را بخرد.
با این وجود، نگرانی ها مبنی بر قربانی شدن زنان قربانی استثمار در تایوان وجود دارد و در دو دهه گذشته موجب برخی مقررات شده است. برای مثال، در سال 2002، دولت محلی در شهرستان تائویوان یک کد لباس سخت را اجرا کرد که فروشندگان را ملزم به پوشاندن سینه، باسن و شکم خود کرد.
اگرچه به طور سنتی توسط جوامع بومی تایوان در گردهمایی های مهم سرو می شود، استفاده از محرک اعتیاد آور نیز به شدت در حال کاهش است. وزارت بهداشت و رفاه جزیره – که اشاره می کند احتمال ابتلای کاربران به سرطان دهان 28 برابر بیشتر از افراد غیرمصرف کننده است – می گوید که از هر 16 مرد تایوانی کمتر از یک نفر در سال 2018 آجیل فوفل را جویده است که نسبت به سال 2012 بیش از 43 درصد کاهش داشته است.
به این ترتیب، عکس‌های هان جنبه‌ای از زندگی تایوانی را نشان می‌دهد که ممکن است در نهایت وجود نداشته باشد. او امیدوار است بینندگان “بتوانند بدون قضاوت زیاد به آن به عنوان یک پدیده جالب نگاه کنند.”
“امیدوارم که (مجموعه عکس) مردم را به یک ایده متفاوت – یا کنجکاوی در مورد – تایوان به عنوان یک کل باز کند.”
برای اخبار و خبرنامه های CNN بیشتر یک حساب کاربری در CNN.com ایجاد کنید