گری ویلز در پیشگفتار کتاب خود در سال 2017 درباره ریچارد نیکسون نوشت: «نوارها مرد واقعی هستند – پست، انتقام جو، وحشت زده، در ابتدا در انتظار ضربه خوردن، تلاش برای بالا بردن عزت نفس ضعیف خود با پایین انداختن دیگران.» ، “نیکسون آگونیستس.” ویلز، شاید ناعادلانه، اضافه کرد که «تراژدی واقعی نیکسون این است که او هرگز قد و قامت یک قهرمان تراژیک را نداشت. او یک کمدی غم انگیز (تقریباً دلخراش) است.»
این قطعه زمانی به ذهن خطور می کند که ما پیام دونالد ترامپ را می بندیم annus horribilis، که طی آن او جای نیکسون را به عنوان غمگین ترین چهره در سیاست پس از ریاست جمهوری گرفت. کمیته 6 ژانویه، علیرغم ایراداتی که داشت، موفق شد یک رکورد رسمی نکبت بار (که عمدتاً توسط دستیاران خودش گفته شده) از تلاش او برای سرقت ریاست جمهوری ایجاد کند. یک دادستان ویژه در حال رسیدگی به پرونده (های) او است. اظهارنامه های مالیاتی او برای همه قابل مشاهده است.
ممکن است ویلز حق داشته باشد که نوارهای مخفی نیکسون «واقعی» را نمایش می‌دادند. ما برای شناخت ترامپ نیازی به نوارهای مخفی نداریم، زیرا ترامپ واقعی همیشه برای کسانی که چشم دارند به نمایش گذاشته می شود تا او را ببینند. و بالاخره این منظره حتی برای طرفدارانش خسته کننده می شود.
مبارزه نیکسون پیچیده بود زیرا او پیچیده بود. مبارزه ترامپ ساده است، زیرا او ساده است: تنها چیزی که او وجود دارد اشتهای او – برای شهرت، قدرت، جنسیت، تحسین – است که از هر گونه زندگی درونی بی بهره است و با وابستگی های بیرونی محدود نشده است.
این چیزی است که ترامپ را به شخصیتی رقت انگیز تبدیل می کند. ویلز عنوان کتاب خود را «نیکسون آگونیست ها» – اشاره ای به شعر میلتون «سامسون آگونیست ها» – گذاشت، زیرا نیکسون مرد مبارزی بود، چه درونی و چه بیرونی، تشنه احترام بود.
ترامپ صرفا تشنه احترام نیست. همانطور که بچه ها می گویند او “تشنه” احترام است – احترام به قدرتش، “نبوغ بسیار پایدار” او، مردانگی و البته پولش. وقتی ترامپ در سال 2015 ستون من را در نیویورک پست خواند که در آن دوره بالقوه او را مسخره می کرد، به سمت دستیارش سام نونبرگ برگشت و زیر لب گفت: “چرا آنها به من احترام نمی گذارند، سم؟”
تضاد با دوران پس از ریاست جمهوری نیکسون تحسین برانگیز است. نیکسون در تبعید 10 کتاب نوشت که همه آنها کاملاً جدی بودند، از جمله خاطراتش. او به عنوان یک مرد خردمند که به روسای جمهور توصیه می کرد، شهرت خود را پس گرفت.
اما این قسمت دردناک نیست. نیکسون با خانواده ای دوست داشتنی، دوستان مادام العمر و دستیاران وفادار احاطه شده بود که به او کمکی می کردند که سیاست نمی توانست. اولین – و تنها – همسر او عشق زندگی او بود. مدت ها پس از مرگ نیکسون، آنها یاد او را گرامی داشتند. نیکسون در تبعید هنوز نه تنها از احترام دوستان، بلکه از سوی دشمنانش نیز برخوردار بود.
یک هفته پس از یک انتخابات فاجعه بار میان دوره ای برای حزب و قدرت خود، او اعلام کرد که دوباره برای ریاست جمهوری نامزد می شود. حزب و مردم شانه بالا انداختند.
ترامپ معروف بی دوست اعتراف کرده است که هرگز از دوستان واقعی استفاده زیادی نکرده است. ترامپ ترجیح می دهد با افرادی احاطه شود که به او می گویند آنچه می خواهد بشنود، و چیزی که می خواهد بشنود این است: شما عالی هستید. بنا به گزارش ها، به همین دلیل است که او با یک وزغ نئونازی که در آن شام بدنام با هنرمندی که قبلاً به نام کانیه وست شناخته می شد، او را تحسین کرد، بسیار خوب برخورد کرد.
این داستان در ابتدا در لس آنجلس تایمز ظاهر شد.
می توانم گزارش دهم که ترامپ نه فضانورد بود و نه کلانتر. اگر او دید گرمایی داشت، مایک پنس اکنون تلی از خاکستر بود.
طرفداران عموما آخرین افرادی هستند که حقایق سخت را به شما می گویند. بدتر از آن برای ترامپ: تعریف او از طرفداران افرادی است که فکر می کنند او هیچ غلطی نمی تواند بکند.
تفاوت اصلی این است که تشنگی نیکسون برای احترام با احترام متقابل، که مسلماً ناقص بود، برای ریاست‌جمهوری، حزبش، کشور و نزدیک‌ترین افراد به او کاهش یافت. نیکسون از همه مصیبت های استیضاح آنها در امان ماند. ترامپ دو بار استیضاح شد، سپس دوباره نامزد شد، شکست خورد و سپس سعی کرد ریاست جمهوری را بدزدد. او اخیراً خواستار تعلیق قانون اساسی برای نصب مجدد او شد، زیرا هیچ مانعی برای تجلیل از خود شایسته احترام نیست.
البته، افرادی هستند که به ترامپ احترام می گذارند، اما بیشتر آنها دوست نیستند، طرفدار هستند، از آن دسته افرادی که شوخی کارت های معاملاتی او را نمی گیرند. در سال 2016، او به مخاطبان نیوهمپشایر گفت: “تا آنجا که به من مربوط می شود، من هیچ دوستی ندارم.” «می‌دانی دوستان من چه کسانی هستند؟ شما دوستان من هستید.»