تنها کاری که آنها باید انجام می دادند این بود که پشه بند شما را چند سوراخ ایجاد کنند و نخ و سوزن برای دوختن آن به شما ندهند. یا فقط پشه بندتان را بردارید، اسمیت گفت، برای کسری از ثانیه مکث کرد و کلمه «مالاریا» در سکوت آویزان شد، و سپس اضافه کرد: «پس می‌میری».
والینگفورد گفت: “او سنگ هایی داشت که به هانوی برود و آنها را به مدت (12) روز بمباران کند، که به جنگ پایان داد.”
وقتی به خودم آمدم، فکر کردم فلج شده ام. بدترین کابوس من نمی توانستم حرکت کنم.
و او دلیلش بود. من آن بوت های جامپ و همه اینها را دیدم و گفتم: “فکر می کنم می خواهم همانی باشم که تو هستی.”
«مکان وحشتناکی بود. پشه بند من پوسیده شد. بانوج من پوسیده شد. و تو نمی خواستی روی زمین بنشینی. اسمیت به یاد می آورد که نگران آمدن مارها بودم.
اما او اکنون در رحمت آنها بود و در حال پیوستن به والینگفورد در زنجیر در جنگل بود.
“آن زنجیر هرگز جدا نشد”
اما برای اسمیت و والینگفورد، و بسیاری از اسرای جنگی دیگر، رویداد بزرگ نیکسون در سال 72 کاملاً چیز دیگری بود – چیزی که هنوز هم او را به خاطر آن دوست دارند.
اسمیت به‌عنوان یک کهنه سرباز قدیمی نبرد در ویتنام، خرد میدان جنگ را نیز برای انتقال به برادران مسلح خود داشت.
والینگفورد یادآوری می‌کند که اسرای ویتنام شمالی که توسط جنوب نگهداری می‌شوند و برای مبادله با آمریکایی‌ها و دیگر اسرای جنگی که در شمال نگه داشته می‌شوند، از بازگشت خودداری کرده‌اند و این معامله را متوقف کرده‌اند. آنها (ویتنامی‌های شمالی) گفتند که ما افراد خود را نمی‌گیریم، شما آمریکایی‌ها را نمی‌شناسید.
«آن زنجیر هرگز جدا نشد. والینگفورد گفت، مگر اینکه من یا به دستشویی رفتم یا برای حمام کردن، که تقریباً هر هفت تا 10 روز بود.
او داستان نوجوانی آسیب پذیر را در یک شب در ایستگاه اتوبوسی در سینسیناتی، اوهایو تعریف کرد. پیرمردها او را اذیت می کردند که صدایی شنید که می گفت: “او را رها کن.”
این مسیر از ویتنام فراتر رفت و به لائوس و کامبوج همسایه رفت، کشورهایی که در درگیری نبودند، جایی که شمال فکر می کرد تحرکات نظامی آن کمتر در برابر حملات هوایی ایالات متحده آسیب پذیر خواهد بود.
آن روز جمعه، 7 آوریل 1972 بود. روزی که والینگفورد آن را به وضوح به یاد می آورد، گویی دیروز بود، همانطور که در یک گردهمایی اخیر برای اسرای جنگی ویتنام در کالیفرنیا برای CNN بازگو کرد.
(اسمیت در آن زمان از آن خبر نداشت، اما در واقع به مالاریا مبتلا شد. در بازگشت نهایی او به ایالات متحده، پزشکان ارتش دو نوع بیماری را در بدن او پیدا کردند. به احتمال زیاد، او هرگز نباید به خانه می رسید. )
خبر توافق صلح در 27 ژانویه 1973 از طریق یک رادیو ترانزیستوری که در دست نگهبان بود به کمپ کامبوج رسید.
وقتی این کار انجام شد، به شکل یک رئیس جمهور آمریکا که به زودی رسوا می شود و هواپیمایی بود که در اصل برای پرتاب بمب های هسته ای بر روی اتحاد جماهیر شوروی طراحی شده بود: B-52.
نیکسون؟ او سنگ ها را داشت
“آنها من را به تنهایی در یک قفس گذاشتند و یک زنجیر 10 فوتی را دور یکی از مچ پایم گذاشتند (و) دیگری را در خود قفس قفل کردند.
او شب قبل را در پناهگاهی با یک سرباز دیگر در پایگاهی که توسط نیروهای ویتنام شمالی تسخیر شده بود پنهان کرده بود و در حال پرستاری از 17 زخمی ترکش بود که متوجه شد موقعیتش دیده شده است. زندگی او مانند یک فیلم قدیمی 8 میلی متری، فریم به فریم از جلوی چشمانش می گذشت.
“جشن پنجاهمین سالگرد بازگشت به خانه اسرای جنگی ویتنام” در کتابخانه و موزه ریاست جمهوری ریچارد نیکسون در یوربا لیندا در هفته گذشته تنها دومین باری بود که آنها و سایر اسرا از اردوگاه خود و سایرین از زمان آزادیشان در سال 1973 به هم پیوستند، اما حتی اکنون، همانطور که والینگفورد گفت: “ما هر کاری برای یکدیگر انجام می دهیم.”
یک روز پس از پخش آن مصاحبه تلویزیونی، شخصی در تأسیسات ارتش که اسمیت در آن اقامت داشت به او گفت که تماس تلفنی دارد و تلفنی به او داد.
در این مرحله از یادآوری او، صدای والینگفورد کمی خفه می شود.
خبرنگاری از او پرسید که چرا به ارتش پیوسته است.
در جای دیگری از پایگاه، سروان مارک اسمیت درگیر آتش‌بازی بود و در شرف اصابت گلوله‌ای بود که جانش را نجات می‌داد.
طی دو هفته بعد، اسرا تغذیه و تمیز شدند و آماده آزادی شدند. در 12 فوریه، والینگفورد و اسمیت – و دوجین نفر دیگر از اردوگاه‌های کوچک در کامبوج – سوار بر کامیونی به Loc Ninh، پایگاهی که در آن دستگیر شده بودند، بودند، زیرا نزدیک‌ترین فرودگاه را داشت.
او گفت: “نام مستعار او “بچه” بود، و با خنده سر به والینگفورد تکان داد و اضافه کرد که علیرغم فاصله سنی کم، عمو یا شخصیت پدری است.
او گفت: «در طی 10، 11 ماه آینده، برخی از سمی ترین مارها در آن اردوگاه وجود داشتند و من فکر می کردم در مقابل هر چیز دیگری، بر اثر نیش مار می میرم.
سربازان دوباره متحد شدند
قفس او یک «چاله جهنمی» در زمین بود، تقریباً به اندازه قفس ببرهای بالا، اما با چهار دیوار خاکی.
اما اسمیت در حالی که با والینگفورد در ضیافت کالیفرنیا نشسته بود اعتراف کرد که هرگز فکر نمی کرد دستگیر شود. او به شوخی گفت: «این فقط برای بازنده ها اتفاق افتاد.
کاپیتان مارک اسمیت پس از آزادی توسط ویت کنگ به ارتش آمریکا در Loc Ninh، ویتنام، در 12 فوریه 1973، به پیراهن خود شناسنامه چسبانده است. – SSGT Herman Kokojan/ آرشیو ملی ایالات متحده
والینگفورد گفت: «کامیون ما روشن می‌شود، فکر می‌کنیم که ما را از طریق فرودگاه به آمریکایی‌ها خواهند برد».
او منتظر نشد تا این اتفاق بیفتد. در عوض، او از سوراخی بیرون آمد و خود را رو در رو با ویتنام شمالی دید. والینگفورد گفت: «دشمن بر سر ما فرود آمد، سلاح‌ها و هر چیزی که قابل مشاهده بود، کیف پولم، پول‌های ما را گرفت. می دانست بدتر از این در راه است.
