قرص ها را از او گرفتم و در را بستم، پر از خشمی که مطمئن نیستم هرگز ترک کرده باشد. بیش از هر چیز، من می‌خواستم فقط آنجا را ترک کنم و فرار کنم، اما همچنان مجبور بودم هزینه‌ام را تسویه کنم و قرار ملاقات بعدی را تعیین کنم – زیرا من مسئول هستم.
بعداً متوجه شدم که دو دوست خوب من حاملگی های همه گیر غیرمنتظره ای داشتند و دقیقاً در همان ماهی که من بچه ام را به دنیا می آوردم، بچه ها را به دنیا آوردند. من همه چیز را در مورد کودک معجزه آسای IVF مادر 50 ساله PTA شنیده بودم که صحبت های دوران دبستان بود، و من تعجب می کردم که چرا تجربیات برخی از زنان اینقدر سخت است در حالی که برخی دیگر اینقدر آسان هستند.
من جواب ندادم او در تلاش برای انجام چه چیزی بود؟ به هر حال خیلی دیر شده بود. زیر بار گذاشته شدم وقتی از خواب بیدار شدم، احساس گیجی و سردرگمی کردم. دختر و شوهرم منتظرم بودند. نمی دانم آیا دخترم می دانست چه اتفاقی افتاده است؟ نمی دانم آیا هرگز به او بگویم. من نمی دانم که آیا او هرگز نگران خواهد شد که او ناخواسته است.
نگاهش را از من گرفت. “خب، پس شما چند گزینه دارید.”
من با خانواده ام برای مصرف قرص ها در خانه یکی از دوستانم به ایالت بالا رفتم. من می خواستم با او باشم – یک زن. از نگاه کردن به شوهرم احساس شرمندگی کردم.
بعد از رسیدن، لباس بیمارستان را از لباس پرستار پوشیدم و به تنهایی در اتاق تمیز و سفید منتظر ماند. شکمم با ژله سرد و خیس پوشیده شده بود و با مبدل مالیده شده بود. من به صفحه سونوگرافی نگاه کردم حتی اگر واقعاً نمی خواستم.
تا زمانی که یک لیوان شراب بیرون ریختم و در حال شیردهی بودم، بالاخره فهمیدم. تنها بار دیگری که الکل طعم زهر داشت زمانی بود که شش سال قبل باردار بودم.
اما آیا این دلایل خودخواهانه برای شک و تردید نبود؟ آیا کسانی نبودند که بچه هایشان را با خیلی کمتر بزرگ کنند؟
او گفت: «اما من می‌خواهم خطرات آن را بدانید. “گاهی اوقات اینها کار نمی کنند و شما باید برگردید.”
او انتظار این سوال را نداشت و می‌توانستم بگویم که او را ناراحت کرده است. او عادت داشت در یک دفتر براق و تمیز اخبار مثبت بدهد تا بتواند در پارک اسلوپ نوزادان زیبا و تندرست به دنیا بیاورد که پرستاران تمام وقت داشته باشند و در 5 سالگی به زبان ماندارین مسلط باشند.
در ابتدا، فکر میکردم که مبتلا به کووید هستم – یا فقط اضطراب ناشی از پرواز هلیکوپترهای بی‌وقفه بر فراز بروکلین. اما وقتی پریود من دیر شد و بعد از رسیدن آن کم شد، به این نتیجه رسیدم که احتمالاً در دوران یائسگی هستم.
من هرگز حدس نمی زدم که اولین سقط جنین من زمانی باشد که در 40 سالگی، متاهل و پدر و مادر بودم. اما زمانی که تست بارداری من در اولین ژوئیه همه‌گیری کووید-19 مثبت شد، در این وضعیت قرار داشتم.
آیا داستان شخصی قانع‌کننده‌ای دارید که می‌خواهید در HuffPost منتشر شود؟ آنچه را که ما در اینجا به دنبال آن هستیم بیابید و برای ما پیشنهادی ارسال کنید.
من یک ماه پس از واژگونی Roe با نوزاد یکی از آن دوستان آشنا شدم. تقریباً 2 ساله بود. من و دخترم کتاب‌هایش را خواندیم، دستش را گرفتیم و «چرخ‌ها در اتوبوس» را برایش خواندیم. با تماشای آنها در کنار هم، فکر میکردم دخترم چه خواهر فوق‌العاده‌ای می‌بود، و تصور میکردم زنان جوان خشن و مطمئنی که روزی بزرگ خواهند شد. احساس غم و اندوه می کنم، اما هرگز پشیمان نمی شوم.
“اگر تصمیم بگیرم مطمئن نیستم که بچه دار شوم چه؟” من پرسیدم.
دکتر گفت: “هرچند شما قبلاً یک فرزند دارید.” “پس چرا [did] این کار را می کنی؟»
دکتر کشوی میزش را باز کرد، شیشه ای را برداشت و چند قرص به من داد. او آنها را برای من در کلینکس پیچیده بود، که باعث شد احساس کنم این کار به نوعی اشتباه یا غیرقانونی یا غیرقانونی است، مانند یک معامله مواد مخدر. او نحوه اداره آنها را به دقت توضیح داد.
من آن شب خونریزی کردم و لخته شدم. هیچ کس هرگز نمی خواهد در مورد فیزیکی بودن تولد یا حذف آن صحبت کند. خون. بافت. فیلم ترسناک این همه.
دکتر به من گفت: “نه قبل از یائسگی.” “شما جوان و قوی هستید. این ممکن است دوباره اتفاق بیفتد و شما باید نسبت به این چیزها مسئولیت بیشتری داشته باشید.» طعنه آمیز بودن این موضوع بعد از اینکه حاملگی سالمند نامیده می شود برای من از بین نرفت.
بارداری قبلی من آسان نبود. دخترم در مضیقه بود. داخل من مکونیوم بود – و تب کرده بودم. به لطف نجات بخش زایمانم بود که نیازی به سزارین نداشتم.
به من در مورد خطرات گفته شد، اما من واقعاً به آنها فکر نکردم. من فقط می خواستم این کار انجام شود – و می دانستم که سقط جنین دارویی 95٪ موثر است اگر به درستی اجرا شود.
“منظورت چیه؟ لخته‌ها وجود داشت.» گفتم.
بعداً، وقتی دادگاه عالی تصمیم Roe v. Wade را لغو کرد، من به این فکر می کنم. من در مورد تمام زنان ایالت هایی که سقط جنین را غیرقانونی کرده اند فکر می کنم و برای پایان دادن به بارداری خود به صورت آنلاین قرص سفارش می دادند – همه زنانی که در مورد میزان اثربخشی 95 درصد مطالعه کردند و هرگز تصور نمی کردند که در بین 5 درصد دیگر باشند. پس از آن به کجا خواهند رفت؟ چه کسی به آنها کمک می کند؟ آنها در مرحله بعد چه خواهند کرد؟
بی اختیار خندیدم. کامنت او آنقدر پوچ و توهین آمیز بود که احساس کردم مغزم از بدنم جدا شده، انگار آنجا نیستم. تکرار کردم: «مسئول. “من ازدواج کرده ام. من قبلا یک بچه دارم قرص رو میخورم و به هر حال، فکر میکردم در دوران پیش از یائسگی هستم.»
پس تست بارداری دادم سپس دیگری – و دیگری. (یک سال بعد، وقتی بالاخره توانستیم خودمان آزمایش‌های هفتگی کووید را انجام دهیم، به این فکر میکردم که چقدر شبیه آزمایش‌های بارداری هستند. اما من تعجب کردم که چرا شاخص کووید فقط دو خط مستقیم است، در حالی که شاخص‌های تست بارداری من علائم مثبت بودند – یک قضاوت بی‌صدا.)
او به من گفت: “ما گاهی اوقات این را با قرص ها می بینیم.”
او به من گفت: «از آنجایی که حامله سالمندی هستید، به آزمایش خون گسترده و قرار ملاقات های هفتگی نیاز دارید.»
مردی که پشت میز نشسته بود حدود 60 سال سن داشت. به من گفت در را ببند.
وقتی آن شب در رختخواب بودیم، از شوهرم پرسیدم که آیا او ناامید است؟
او به آرامی گفت: “انتخاب شماست.” او هنوز شبیه یک پسر بود، شوهرم، با هیکل ژولیده و موهای پشمالو. “من از شما حمایت می کنم هر چه باشد.” اما می‌دانستم که او از قبل یک نوزاد کوچک شیرین را تصور می‌کرد که دوستش داشته باشد. من هم داشتم تصویرش میکردم گونه های پف کرده نرمشان. اولین لبخند زیبای آنها.
کلمه “مسئول” روی من سنگینی کرد. به فرم های بی پایان برای امضا کردن، ته قنداق ها برای تمیز کردن، وعده های غذایی برای پختن، ملحفه هایی برای تعویض، تمام تماس های کاری دیوانه وار که مجبور بودم انجام دهم، در حالی که دخترم در راهرو برای من فریاد می زد، تمام عجله هایی که بعد از آن انجام می دادم فکر کردم. وانت مدرسه از مترو در قبل از بار. البته من مسئول بودم. البته من این تصمیم را به دقت سنجیده بودم.
بعداً متوجه شدم که 59٪ از بیماران سقط جنین در حال حاضر یک بچه دارند – که اکثر زنانی که این روش را انتخاب می کنند این کار را انجام می دهند تا بتوانند بهتر از فرزندی که قبلاً دارند حمایت کنند. که وضعیت من در واقع کاملا معمول بود. از ابتدا زنان چنین تصمیماتی گرفته اند. همچنین می‌دانم که میزان زاد و ولد در ایالات متحده هر سال کاهش می‌یابد و 74 درصد از والدین زیر 50 سال علاقه‌ای به اضافه کردن فرزند دیگری به زندگی خود ندارند.
هفته بعد، مجبور شدم به همان دفتر افتضاح، دو نقاب و دستکش برگردم. لباس بیمارستان را درآوردم و خودم را پوشیدم. پزشک سوم – زنی 50 ساله – آمد و رحم مرا بررسی کرد. صورتش مثل بقیه قضاوت نمی کرد.
دکتر یک تصویر سیاه و سفید از رحمم به من داد. تصویر مشابهی از دخترم را با آهنربا روی یخچالمان آویزان کرده بودیم. این یکی را در دستم تا کردم. از قیافه دکتر، متوجه شدم که حتی به ذهنش هم خطور نکرده بود که یک مادر متاهل، با یک فرزند، در طول یک بیماری همه گیر، ممکن است نخواهد بچه اش را نگه دارد – شاید من می خواهم یک انتخاب متفاوت
تولد هیچکس آنطور که انتظار دارد پیش نمی رود، اما این تجربه وحشتناک بود. زمانی بود که به ما گفتند ممکن است بدون او به خانه برویم. آرامش را به خاطر می آورم وقتی که توانستیم با او در صندلی ماشینش بیمارستان را ترک کنیم.
“بله من گفتم. “من این را اکنون می دانم.”
در راه خانه، دوچرخه ام را در خیابان واندربیلت پیاده می کنم و احساس بی‌حالی از تمام خون‌هایی که برای بارداری سالمندم گرفته شده، با تصویر سونوگرافی که در جیب شورتم تا شده است، از پشت نقاب شروع کردم به گریه کردن. من نمی توانستم این بچه را داشته باشم. نه الان که اطرافیانم داشتند خفه می شدند چون نمی توانستند نفس بکشند و هر شب ساعت 3 صبح با حمله آسم با وحشت از خواب بیدار می شدم.
چند بار من و دوستانم در حالی که از تقسیم کار جنسیتی در خانه شکایت داشتیم، این اصطلاح را به خاطر شراب مامان مسخره کردیم؟ “سالمندی.” قدیمی در 41.
“حالا، چگونه به اینجا رسیدیم؟” بعد از اینکه روبرویش نشستم پرسید. “شما واقعاً باید مسئولیت بیشتری داشته باشید، کسی مثل شما. باید بهتر بدونی من توصیه می کنم بعد از این برای آی یو دی برگردید تا دیگر این اتفاق نیفتد.»
دکتر گفت: «اینجاست. “بچه!” به این لکه متحرک و زنده در شکمم خیره شدم. او گفت: “تبریک، مامان.” “شش هفته هستی!”
اما خبر خوب نبود. او پس از بررسی رحم من گفت: “متأسفم که باید این را به شما بگویم.” «هنوز تکه‌هایی از بافت در تو وجود دارد. ما باید ترتیب D و C را ترتیب دهیم.» – جراحی اتساع و کورتاژ.
این بار چند گزینه به من دادند. به آنها گفتم که قرصی را ترجیح می دهم – میفپریستون و میزوپروستول. تمیزترین به نظر می رسید، اگرچه می دانستم که هیچ چیز آسان نخواهد بود، خون، بافت، لخته ها و باقیمانده ها را از دست خواهم داد، و همه چیز برای همیشه روی من خواهد ماند.
هفته بعد، شوهرم و دخترم مرا به D و C در شهر همراهی کردند. من نمی خواستم دخترم داخل شود، اما از شوهرم خواسته شد که برای بحث وارد شود برخی جزئیات و هیچ گزینه دیگری وجود نداشت. به او گفتم که او را در حین عمل به زمین بازی ببرد. یک پزشک مرد – پزشک دیگری – بیهوشی را انجام داد.
دکتر به من گفت: متاسفم. متأسفانه، ما گاهی اوقات این را می بینیم. به همین دلیل است که ما این روش را به جای آن توصیه می کنیم. مردم متوجه خطر نیستند.»
اما من خیلی مریض بودم و برای دخترم می ترسیدیم. در حین زایمان مجبور شدم آنتی بیوتیک به من بدهند. و هنگامی که او با خشونت ظاهر شد، من فقط اجازه داشتم او را برای مدت کوتاهی در آغوش بگیرم، قبل از اینکه او را به بخش مراقبت های ویژه نوزادان ببرند تا تحت نظر قرار گیرد و آنتی بیوتیک داده شود.
هنوز مطمئن نیستم که چه کار کنم، با یک متخصص زنان و زایمان قرار ملاقات گذاشتم. کسی که دخترم را به دنیا آورده بود از مرکز شهر به سمت بالا وست ساید نقل مکان کرد، و در حالی که کووید هنوز در حال گسترش بود، هیچ راهی وجود نداشت که من با مترو به دفتر او بروم. درعوض، یک مکان محلی پیدا کردم که بتوانم پیاده به آنجا برسم. از زمان شروع بیماری همه گیر، اولین مراجعه من به پزشک بود و ترسیده بودم. دو نقاب زدم دستکش پوشیدم
پس از آن، پرستار مرا به مطب یک دکتر فرستاد، که احساس عجیبی داشت، مثل اینکه من را به مطب مدیر می فرستند. معمولا دکتر به شما مراجعه می کند.
روز بعد از من سونوگرافی جدید من سعی کردم بدون گوش دخترم با برنامه ریزی والدین تماس بگیرم، اما کاملاً رزرو شده بود. بنابراین مجبور شدم به مطب درخشان و درخشان OB-GYN برگردم که تصویر رحم من و آنچه به زودی خواهد بود را ارائه کرده بود. فرزند مرده من
اما من نمی خواستم حباب او را بشکنم – و شاید حق با او بود. به او گفتم می‌خواهم آن روز کار خونم انجام شود.
گفتم: «ببین، نیازی نیست این را به من بگویی.»
شوهرم وقتی این خبر را فهمید هیجان‌زده شد و حالم بدتر شد، زیرا فقط وحشت داشتم. من 41 ساله بودم و به تازگی از سه ماه تحصیل از راه دور با دختر 6 ساله ام بیرون آمده بودم. و بعد کار بود. من کسب و کار خود را راه اندازی کرده بودم – راهی که پس از اخراج از شغل قبلی ام در یک شرکت فناوری به دلیل مادر بودن، طی کردم. در حالی که انعطاف‌پذیری و استقلالی که اکنون داشتم مطلوب‌تر بود، برای من نیز غیرممکن شد که از هر نوع مرخصی زایمان بدون از دست دادن مقدار زیادی درآمد استفاده کنم.
