فرزند من این جزوه هولناک را از مدرسه به خانه آورد. من خشمگین هستم – و تو هم باید باشی.

خشم من حدی نمی شناسد و آن را با خودم به صندوق رای خواهم برد.

به نظر می رسد همه ما از این موضوع فاصله عاطفی داریم. به آنها یادآوری می کنم که از نظر آماری، بعید است که در مدارس خود تیراندازی را تجربه کنند. این را به خود می گوییم تا شب بخوابیم.

وقتی به دنبال پاسخ مناسب می گشتم ذهنم متحول شد. به او گفتم که بعداً به آن نگاه خواهیم کرد و او پیاده شد. و سپس جزوه را باز کردم و دو طرح ساده از یک کودک برهنه و بدون جنسیت را دیدم که برچسب‌های «جلو» و «پشت» را داشتند.

امروز خشم من خردکننده و همه‌گیر است و احساس می‌کنم گدازه‌ای در رگ‌هایم می‌گذرد. کودک 7 ساله من اوایل این هفته جزوه ای با عنوان “برنامه ملی شناسایی کودک” از مدرسه به خانه آورد.

وقتی فهمیدم قرار است چه کار کنم خفه شدم. قرار بود هر گونه خال مادرزادی، خال، اسکار یا سایر ویژگی‌های متمایز روی فرزندم را به این شکل بچسبانم تا بدن او شناسایی شود، مثلاً اگر صورتش با یک سلاح تهاجمی منفجر شود. [Note: Officials say the program, which predates the Uvalde shooting, is primarily used to find missing children but the kits “can be used in the aftermath of a tragedy,” an official acknowledged to CNN.]

بنابراین، در اینجا خواهش جدی و ناامیدانه من از هر فردی است که دارای فرزند است، یا فرزندی را می شناسد، یا معتقد است کودکان حق وجود دارند تا نسل بشر را ادامه دهند – پرداخت کنندگان آینده در سیستم تامین اجتماعی، اگر نه بیشتر.

هزاران راه برای والدین وجود دارد که این لحظه را با بچه های جوان ملاقات کنند. فکر می‌کنم ما در حال پذیرفتن جهل عمدی برای کودک ۷ ساله‌مان هستیم. او این جزوه یا معنای آن را بیشتر از درک کوله پشتی های شفاف نمی فهمید. او درک مبهمی از افراد بدی دارد که گاهی اوقات کارهای بدی در دنیا انجام می دهند، حتی در مدارس. من نمی توانم کلماتی را برای توضیح اینکه چرا بزرگترهای اطراف او برای حفظ امنیت او در مدرسه انجام نمی دهند، پیدا کنم. این مایه شرمساری است و من از رهبران منتخب خود شرمنده هستم، که حاضر نیستند زندگی کودکان کوچک را بر یک لابی اسلحه که دارای بودجه مالی خوبی است، ترجیح دهند. من نمی‌توانم توضیحی منطقی، حتی در سطح کلاس دوم، برای وضعیت فعلی ارائه کنم.

زیرا من باور نمی کنم یا قبول نمی کنم که کوله پشتی های شفاف و تمرین های تیراندازی فعال و برنامه های اجرای قانون برای کمک به شناسایی بدن های از هم ریخته یا تکه تکه شده کودکان واقعاً بهترین کاری است که می توانیم انجام دهیم – بهترین کاری که می توانیم به فرزندانمان ارائه دهیم.

این مقاله در ابتدا در HuffPost ظاهر شد و به روز شده است.

مربوط…