دفعه بعد که به آلپاین سفر می کنم، به رانندگی ادامه می دهم.
خوشبختانه، من دچار بیماری حرکتی نمی شوم و زمانی که به آن عادت کردم، متوجه شدم که حرکت آرامبخش است. اما، می‌توانستم ببینم که برای سواران مستعد حالت تهوع آزاردهنده است.
کمبود وای فای مانع تجربه من در این سفر خاص نشد. با این حال، اگر در طول روز سفر طولانی تری داشته باشم، احتمالاً ناامید کننده تر می شوم.
من با 47 دلار از سن آنتونیو به آلپاین با تگزاس ایگل Amtrak سفر کردم.
این کمک می کند تا سفرهای قطار را تا حد امکان از قبل رزرو کنید. من 47 دلار برای بلیط مربی خود پرداخت کردم، اما اگر مسیر سن آنتونیو به مسیر آلپاین را دو یا چند هفته قبل رزرو می کردم، قیمت آن به 34 دلار می رسید.
قطار غذاها و دوش های لذیذ چشمگیری داشت، اما در دسترس مسافران قطار نبود.
در تگزاس ایگل، مسافرانی که ماشین های خواب را رزرو کرده بودند، می توانستند در ماشین ناهار خوری غذا بخورند، با این گزینه که غذاهای لذیذ را از منوی غذاخوری سنتی سفارش دهند. این شامل املت، استیک، کیک خرچنگ و موارد دیگر بود. به علاوه، غذا در هزینه بلیط آنها گنجانده شده است.
در آینده، مطمئن خواهم شد که فیلم یا کتاب الکترونیکی را زودتر از موعد دانلود خواهم کرد.
وقتی به تنهایی پرواز می کنم، از تماس چشمی پرهیز می کنم و هدفون می زنم تا نشان دهد که علاقه ای به گفتگو با سایر مسافران ندارم. سواری بر تگزاس ایگل احساس متفاوتی داشت و من می‌دانستم که مایلم بیشتر اجتماعی باشم.
من از سن آنتونیو به آلپاین با تگزاس ایگل سفر کردم.جیل رابینز
-
اگرچه سفر من کوتاه بود، اما احساس رفاقت با سایر سواران داشتم، که از به اشتراک گذاشتن بهترین هک های خود در سفر با قطار خوشحال بودند.
سفر با قطار بیش از حد انتظار بود. در نقاطی مانند تلاقی بین تلاطم هواپیما و حرکت پهلو به پهلو که در یک قایق در حال حرکت در آب های مواج احساس می کنید احساس می شود.
من در اتوبوس نشسته بودم، بنابراین در کافه Amtrak که برای همه مسافران باز است، غذا خوردم. این کافه شبیه به اسنک بار یا غرفه تخفیف است و غذای گرم و تنقلات می فروشد.
حدوداً پنج ساعت طول می‌کشد تا از خانه‌ام در سن آنتونیو تا آلپاین، یک شهر کوچک غرب تگزاس در نزدیکی پارک ملی بیگ بند رانندگی کنم.
تگزاس ایگل یک قطار سوپرلاینر است، یعنی دارای دو سطح است. ماشین دیدبانی در سطح بالایی قرار داشت و دارای پنجره‌هایی از کف تا سقف بود که منظره‌ای باورنکردنی از منظره عبوری را ارائه می‌کرد.
صندلی های کلاس مربی خیلی راحت بود، اما ای کاش بالش و پتو خودم را می آوردم.
مسافرانی که در ماشین‌های خواب می‌مانند می‌توانستند از منوی غذاخوری سنتی سفارش دهند، اما سواران کلاس اتوبوس به منوی کافه محدود می‌شدند.جیل رابینز اگرچه خوشحالم که با قطار انفرادی خود از سن آنتونیو به آلپاین رفتم، اما این برای من یک تجربه بی‌نظیر بود. دفعه بعد، من رانندگی می کنم، که به نظرم گزینه ساده تر و سریع تر است. به علاوه، من مجبور نیستم در نیمه شب بروم.
صندلی کلاس مربی من در تگزاس ایگل بزرگ و راحت بود.
با این حال، ای کاش یک پتو و بالش گردن می آوردم.
سایر مسافران در مورد سفر من دوستانه و کنجکاو بودند.
من تگزاس ایگل آمتراک را از سن آنتونیو به آلپاین بردم.جیل رابینز واگن رصد بهترین مناظر را در قطار داشت.جیل رابینز خوشبختانه، من بیماری حرکت را تجربه نمی کنم.جیل رابینز
اگر با یک شریک سفر می‌کردم، می‌خواهم به یک سفر قطار دوربرد خوش‌منظره بروم، اما نمی‌خواهم بیشتر از 10 تا 12 ساعت با اتوبوس سوار شوم.
بیشتر مسافران دیگری که ملاقات کردم زوج هایی در دهه 70 زندگی خود بودند که با هم در سراسر کشور سفر می کردند. مردی به من گفت که او و همسرش سفر ریلی را ترجیح می‌دهند، زیرا او ترس از پرواز داشت. این دو بازنشسته نیز از سرعت کمتری در سفر با قطار لذت بردند.
صندلی کلاس 47 دلاری من راحت بود، اما ای کاش پتو و بالش خودم را می آوردم.
-
سفر با قطار پر از دست انداز تر از حد انتظار بود و تمام حرکت ها کمی به عادت کردن نیاز داشت.
قطارهای آمتراک امکانات رفاهی قابل توجهی را ارائه می دهند، اما برای مسافران اتوبوس در دسترس نبودند.
اصل مقاله را در Insider بخوانید
