من یک آمریکایی هستم که فرزندم را در ایرلند بزرگ می کنم. من نمی خواهم به ایالات متحده برگردم زیرا اینجا احساس امنیت بیشتری می کنم.

این بزرگترین تفاوتی است که من در تربیت فرزند اینجا می بینم: هیچ تیراندازی مرگباری در مدرسه در ایرلند رخ نداده است. وقتی بچه ام را در مدرسه رها می کنم، فکر نمی کنم که آیا او می تواند روز را زنده بگذراند.

اکثریت قریب به اتفاق مراقبت‌های من از جانب ماماها بود، نه پزشکان. در زایشگاهی که من و نوزادم اولین روزهای زندگی اش را در آن گذراندیم، احساس همبستگی واقعی داشتم – هم از طرف دیگر مادران روی تخت های اطرافم و هم از طرف تیم باتجربه ای که از ما مراقبت می کردند.

من یک معلم هستم. یک روز وقتی در کلاس درس به تنهایی نمره می‌دادم، صدای ناگهانی شنیدم. من فرض کردم که از ساخت و ساز است و به درجه بندی ادامه دادم، و سپس متوجه شدم که اگر در ایالات متحده بودم، در را قفل می کردم و زیر میزم پنهان می کردم.

من همچنین کمک هزینه جهانی کودک را دریافت می کنم – پرداخت ماهانه ای که به والدین هر کودک ایرلندی، صرف نظر از درآمد ارائه می شود. فرزند من هم کارتی دارد که به او اجازه می دهد بدون هزینه به پزشک ما مراجعه کند. وقتی تب خفیف یا علائم خفیف دیگری دارد، مجبور نیستم هزینه ویزیت دکتر را با نگرانی‌هایم در مورد سلامتی‌اش بسنجیم.

به عنوان یک بی ایمان، آن چیزها من را بسیار ناراحت می کند. برخی مدارس سکولار جدیدتر وجود دارد، اما آنها عمدتاً به مناطق شهری محدودتر هستند.

• الان من یک مادر مجرد برای یک بچه 5 ساله هستم. من هر روز از مراقبت های بهداشتی عمومی، ایمنی اسلحه، و مراقبت از بچه ها، که در آن کشور به عهده ماما است، سپاسگزارم.

  من مجبور نبودم برای تولد فرزندم چیزی بپردازم

  داستان ادامه دارد

  وقتی بزرگ شدم، به من آموختند که ایالات متحده بهترین مکان برای زندگی در جهان است. اما وقتی از من پرسیده شد که آیا می خواهم خانواده ام را به خانه برگردانم، می گویم نه. حقیقت این است که من اینجا امن تر هستم و فرزندم هم امن تر است. هیچ چیز بیشتر از این مهم نیست.

  وقتی او را در مدرسه رها می کنم، نگران نمی شوم که آیا قرار است تیراندازی شود.

پسر 5 ساله من اینجا به دنیا آمد و من هیچ هزینه ای برای تولدش ندادم.