این داستان حاوی تصاویر گرافیکی است
من بارها به رژه 4 جولای در هایلند پارک رفته بودم. این بار با پسر عمویم و دوست پسرش به اضافه دختر عموی 5 ساله دیگر و مادربزرگش رفتیم. ما در راهپیمایی حیوانات خانگی و کودکان درست قبل از رژه اصلی قدم زدیم و سپس با عجله به سمت صندلی‌هایمان در مقابل خانه پنکیک برادران واکر رفتیم تا همه چیز را وارد کنیم – مانند تقریباً هر سال زندگی‌ام.
آمبولانس‌ها و خودروهای پلیسی که رژه را آغاز می‌کردند از راه رسیدند، سپس گروه موسیقی راهپیمایی رد شد. آن زمان بود که آن را شنیدیم: پاپ، پاپ، پاپ، پاپ، پاپ، پاپ. فکر می کردم آتش بازی است تا اینکه دیدم مردم در حال اردک زدن هستند. سپس مردم شروع به جیغ زدن و دویدن کردند و احساس کردم چیزی به صورتم خورد.
در واقع اول آنچنان درد نداشت. برای من، مانند یک گلوله BB بود. اما من از جا پریدم و دویدم، یورکی کوچولوی پسر عمویم، کیف پول و کلیدم و تلفنم را در دست داشتم. من فکر می‌کنم در نهایت با دوچرخه‌ای سر خوردم و کیفم را رها کردم و سگ فرار کرد. اما من فقط ادامه دادم. حتی نمی خواستم به عقب نگاه کنم.
وارد یک ساختمان شیشه ای شدم که در آنجا یک افسر پلیس را دیدم که به من گاز پانسمان داد. تا زمانی که از دویدن دست کشیدم، متوجه شدم که خونریزی زیادی از تمام لباس هایم دارم. حدس می‌زنم من هم مثل بقیه در شوک بودم.
” src=”https://s.yimg.com/ny/api/res/1.2/qZrBSpJXnS0RQSxN0N4tSw–/YXBwaWQ9aGlnaGxhbmRlcjt3PTcwNQ–/https://s.yimg.com/uu/api/res/1.2/YizJBR8CR_aRPzzqh5Jgpg–~B/aD0wO3c9MDthcHBpZD15dGFjaHlvbg–/https://media.zenfs.com/en/thedailybeast.com/2ba3badc7476ac13542256087fd0b757″ class=”caas-img”/>
با حسن نیت از لیلی مارتینی
یک افسر پلیس مرا همراهی کرد تا کیفم را با کلیدها پیدا کند، و راه رفتن در خیابان مرکزی زمانی بود که برای من واقعی شد. از کنار اجساد پوشیده از پتو گذشتم، مجروحان توسط EMT ها مراقبت می شدند و مردم فریاد می زدند زیرا هیچ کس نمی دانست تیرانداز ممکن است کجا باشد. وحشت زده پشت پلیس ایستادم.
در نهایت دوست پسر عمویم را پیدا کردم و او توانست مرا به بیمارستان برساند. هیچ آمبولانسی وجود نداشت زیرا بسیاری از افراد دیگر به شدت مجروح شده بودند. من در نهایت شش بخیه زدم تا زخمی را ببندم که دکتر گفت در اثر گرمای گلوله سوزانده شده است. میدونم چقدر خوش شانسم
نکته اینجاست: من فقط 18 سال دارم اما این اولین بار نیست که به تیراندازی جمعی نزدیک می شوم. در سال 2016، زمانی که تیراندازی 49 نفر را در کلوپ شبانه پالس در اورلاندو با یک تفنگ نیمه خودکار کشت، من 10 دقیقه با پدرم ملاقات داشتم. در سال 2017، او در لاس وگاس زندگی می کرد که یک تک تیرانداز مسلح به چندین تفنگ تهاجمی به جشنواره برداشت محصول مسیر 91 شلیک کرد و 60 نفر را کشت. پدرم خیلی نزدیک است
من دانشجوی سال دوم در حال رشد در کالجی در کلرادو هستم که در حال برنامه ریزی برای شغلی در آموزش هستم. قتل عام در Uvalde، تگزاس، جایی که فردی با تفنگ تهاجمی 19 کودک و دو معلم را کشت، ذهن من را سنگین کرد.
به همین دلیل است که روز دوشنبه، درست ساعاتی پس از تیراندازی، عکسی از صورت خون آلود خود را در توییتر منتشر کردم با این پیام: «نمی‌توانم باور کنم وسط یک تیراندازی جمعی بودم. 18 سال در این رژه احساس امنیت می‌کردم و امروز با گلوله اصابت کردم و هیچ چیز در آمریکا تغییر نخواهد کرد، این مسخره است.»
یک روز بعد، می توانم این را بگویم: این است است مسخره – مضحک. و همه چیز واقعا باید تغییر کند.
تمام خانواده من به موضوع خشونت با اسلحه علاقه مند بوده اند و ما به این موضوع ادامه خواهیم داد. من عمیقاً اهل سیاست نیستم، اما فکر می‌کنم ما به قوانین سخت‌گیرانه‌تری در مورد اینکه چه کسی می‌تواند اسلحه تهیه کند، نیاز داریم. وقتی متمم دوم نوشته شد، ما سلاح های تهاجمی نداشتیم.
” src=”https://s.yimg.com/ny/api/res/1.2/KY5bCne4VoLGZtiKAcEEzQ–/YXBwaWQ9aGlnaGxhbmRlcjt3PTcwNQ–/https://s.yimg.com/uu/api/res/1.2/YuyzpEMv1HDozpankKEbBg–~B/aD0wO3c9MDthcHBpZD15dGFjaHlvbg–/https://media.zenfs.com/en/thedailybeast.com/39420ea2b67c55ec11e0dbb576582eb0″ class=”caas-img”/>