وقتی پدرم فوت کرد، احساس آرامش کردم. اما یک عکس کشف شده از دوران کودکی من را بیشتر متحیر کرده است.

من پنجمین و آخرین فرزند هستم که در یک خانواده روستایی میدوسترن به دنیا آمدم. مادرم گزارش می‌دهد که من آنقدر در رحم فعال بودم که می‌دانست «یک پسر یا یک دختر کمک‌کننده بهشتی» دارد. من اکنون غیر دودویی هستم، اما «دختر به ما کمک کن» احتمالاً توصیف دقیق‌تری از جنسیت من است.

وقتی باران می‌بارید، مرتب اتوبوس مدرسه را از دست می‌دادم. تلاشم برای جلوگیری از اصابت کرم ها با بازگرداندن هر کدام از آنها از پیاده رو روی چمن، به تعویق افتاد.

مادرم همیشه به ما می‌گفت: «پدرت هیچ وقت عصبانیت نکرد» و اگرچه آن روایت خاص با خاطرات تاریخی من مطابقت ندارد، من نسخه خودم را ترجیح می‌دهم. اگر قرار است ضربه بخورید، «من دیوانه هستم» دلیل بهتری به نظر می رسد تا مثلاً «سه شنبه است».

اگر آرچی بونکر، سانتینی بزرگ و مت فولی، سخنران انگیزشی، به نحوی بر زیست‌شناسی و موقعیت خود به عنوان شخصیت‌های خیالی غلبه می‌کردند تا فرزندی به دنیا بیاورند، آن فرزند پدر من خواهد بود.

پدرم مادام العمر سیگاری بود. وقتی من 12 ساله بودم، او به سرطان ریه مبتلا شد. می‌دانستم که قرار است نگران باشم – و از دیدن اینکه او از درمان‌های در نهایت بیهوده رنج می‌برد بسیار ناراحت شدم – اما هر چه ضعیف‌تر می‌شد، کمتر احساس ترس می‌کردم.

من فقط نگران کرم ها بودم.

فکر کردم: «مطمئناً، بیایید این را شجاع بنامیم.»

Source link

از سن 7 سالگی خواستم گیاهخوار شوم (در زمین کشاورزی دهه 70 ویسکانسین)، که مادرم پاسخ داد: “چه چیزی میخورید؟” یک روز یکشنبه بعدازظهر، سه ساعت از اتاقی به اتاق دیگر مادرم را دنبال کردم و او را در مورد اینکه چه کاری می‌توانیم برای جلوگیری از چماق زدن فوک‌های چنگ انجام دهیم، آزار می‌دادم. فقط می خواست خانه اش را تمیز کند.

“1975 بهترین سال برای مد کودکان نبود، اما من تمام تلاشم را می‌کردم که یک بچه استایلن باشم.” (عکس: عکس با حسن نیت از Kelli Dunham)

سپس سال گذشته، خواهر بزرگترم با صبر و حوصله بیش از 2000 عکسی را که پدرم در 30 سال آخر زندگی‌اش گرفته بود، اسکن کرد. او پیوندی به سایت عظیم آلبوم عکس آنلاین را با یک یادداشت برای من ایمیل کرد، “فکر می کنم تصویر جلد آلبوم کمدی بعدی شما را پیدا کردم.”

وقتی به مدرسه برگشتم، معلم تربیت بدنی کلاس هفتم من گفت: “شما خیلی شجاع هستید.”

او مردی تقریباً مضحک رواقی بود که در مزرعه‌ای در نزدیکی شهر پرتلاش کارو، میشیگان، توسط پدری حتی رواقی‌تر و همچنین مبارز بزرگ شد. او اغلب لاف می زد که هرگز لبخند پدرش را ندیده است.

کلاسیک‌های خودیاری دهه 70 مانندچگونه دوستان خود را به دست آوریم و بر افراد تأثیر بگذاریمe” و “پیروزی از طریق ارعاب» او را مجذوب خود کرد. او شروع صبحانه را (همیشه ساعت 6 صبح) با کوبیدن مشت خود روی میز و اعلام این جمله، “شوق و شوق رفتار کنید، و شما مشتاق خواهید شد!”

و بعد به خاطر احساس آرامش احساس گناه کردم.

من در روز پدر بعد از آن در رسانه‌های اجتماعی شرکت کردم و به اشتراک گذاشتم: «به دلیل مرگ پدرم بر اثر سرطان ریه در 12 سالگی، روز بسیار خوبی را سپری کردم. باید نامه‌ای به فیلیپ موریس بنویسم. شرط می بندم که Big Tobacco یادداشت های تشکر زیادی دریافت نمی کند.

مانند یک شخصیت کمدی کمدی که از بازیگران مرکزی برای به تصویر کشیدن بچه ای که ویران می کرد فرستاده شد، من به عنوان یک جندرکوئر ساحلی کاملاً شکل گرفته، حساس و صاحب نظر ظاهر شدم.

خاطره خاصی از پدرم ندارم که این عکس را گرفته است، اما او معمولاً دوربینش را به همراه نداشت، بنابراین باید هر کاری را که انجام می‌داد متوقف می‌کرد و دوربین، فیلم و لامپ‌های فلاشش را از خانه می‌برد. این لحظه را ثبت کنید به نظر نمی رسد یک توالی رفتاری با انگیزه آزار باشد. مثل عکسی بود که کسی که واقعا این بچه را دیده بود گرفته است.

وانمود کردم که اندکی غمگین هستم. بی ادبانه به نظر می رسید که کمتر نگران مرگ گوشت و خونم باشم تا مهر چنگ که هرگز ندیده بودم.

وقتی او مریض بود، احساس دوگانگی داشتم. من از ناراحتی جسمی او دل شکسته بودم. اما هر شیمی‌درمانی که انجام می‌داد این احتمال را کاهش می‌داد که در سر میز شام به دلیل جرمی که فقط خودش می‌فهمد منفجر شود – نوشیدن بین لقمه‌های غذا یک حمله غیرقابل توضیح و تصادفی حیوان خانگی بود – در نهایت باعث شد که بینی خونی داشته باشم یا خیلی بدتر. .

داستان ادامه دارد

راز غم و اندوهم را تا اوایل دهه 40م به دقت حفظ کردم. یکی از دوستان جدید از من شنید که به یکی از خاطرات ناخوشایندتر پدرم اشاره می کنم، و او شاد شد.

اما من ناراضی نبودم

معلم کلاس سوم من یک پروژه هنری به ما داد که من را کاملاً از بین برد. او 45 رکورد خود را از گوردون لایت‌فوت “The Wreck of the Edmund Fitzgerald” تکرار کرد و به ما گفت که داستان را ترسیم کنیم. وقتی سعی کردم قایق واژگون شده را با مداد رنگی واژگون کنم و ملوانان در آب ریختند، اشعار باعث شد من هق هق گریه های طولانی بکنم، چنان که معلم دیوانه وار قرار کنفرانسی با مادرم گذاشت.

سپس عکسی را که او به آن اشاره می کرد، پیدا کردم.

این ظریف ترین پست دنیا نبود (و رک و پوست کنده ترین پستی که مورد استقبال قرار گرفت) نبود، اما باز بودن پس از سال ها گذراندن احساس اینکه من در یک فیلم انیمیشن دیزنی یک شرور هستم باعث آرامش بود. ما رابطه ساده ای نداشتیم. چرا انتظار دارم احساساتم در پاسخ به مرگ او بدون عارضه باشد؟

(عکس: عکس با حسن نیت از Kelli Dunham)

با اینکه من کلاه بیسبال دستی برادرم را بر سر داشتم و چوب دستی به دست داشتم، اما بیسبال بازی نمی کردم. من در جنگل می چرخیدم، قلعه می ساختم و بهترین زندگی ام را می گذراندم.

از آنجایی که پاسخ به این سوال تقریباً همیشه مثبت بود، جالب است که او هرگز در اثربخشی تکنیک اصلاح رفتار خود تجدید نظر نکرد.

نمی‌توانم بگویم فرهنگ ژرمنی روستایی ویسکانسین در طول دهه 70 به‌ویژه به من کمک کرد تا توانایی خواندن نشانه‌های احساسی دیگر مردم را توسعه دهم. با این حال، تا آنجایی که می‌توانستم بفهمم، به نظر می‌رسید که خواهر و برادرهای من جنسیتی که از نظر عاطفی کمتر خیس هستند، کمتر به کانون خشم پدرم تبدیل می‌شوند و مادرم همگی دلش برای او تنگ شده بود. شاید حتی زیاد.

هر زمان که به والدینم به عنوان کلیشه‌ای اشاره می‌کنم که «تمام تلاش‌شان را انجام می‌دهند»، درمانگر نیویورکی کمی طعنه‌آمیز من به شیوه کمی طعنه‌آمیز نیویورکی‌اش می‌گوید: «هوم. واقعا بنابراین این بهترین آنها بود.”