در همان سایت ما چیزی شبیه بقایای فسیل شده قربانیان آن پیدا کردیم. سنگ هایی که تولید می کنند تالاسوتیتان جمجمه‌ها و اسکلت‌ها مملو از استخوان‌های نیمه‌هضم شده موزاسورها و پلزیوسارها هستند. دندان‌های این حیوانات، از جمله دندان‌های نیم متری جمجمه یک پلزیوزار گردن دراز، تا حدی توسط اسید خورده شده است. این نشان می‌دهد که آنها توسط یک شکارچی بزرگ کشته، خورده و هضم شده‌اند که سپس استخوان‌ها را تف کرده است. ما نمی توانیم ثابت کنیم تالاسوتیتان آنها را خورد، اما با مشخصات قاتل مطابقت دارد، و هیچ چیز دیگری این کار را نمی کند، و آن را به مظنون اصلی تبدیل می کند.
تالاسوتیتانکه در بالای زنجیره غذایی قرار دارد، همچنین چیزهای زیادی در مورد زنجیره های غذایی دریایی باستانی و چگونگی تکامل آنها در کرتاسه می گوید.
در عوض، موزاسورها و سایر حیوانات – پلزیوسارها، لاک‌پشت‌های دریایی غول‌پیکر، آمونیت‌ها، گونه‌های بی‌شماری از ماهی‌ها، نرم تنان، خارپشت‌های دریایی، سخت‌پوستان – شکوفا شدند، سپس با پرتاب 10 کیلومتری سیارک Chicxulub به سیارک و پرتاب سیارک، ناگهان از بین رفتند. در هوا، و جلوگیری از خورشید. انقراض موساسور نتیجه قابل پیش بینی تغییرات محیطی تدریجی نبود. این نتیجه غیرقابل پیش بینی یک فاجعه ناگهانی بود. مانند رعد و برق از آسمان آبی روشن، پایان آنها سریع، نهایی و غیر قابل پیش بینی بود.
این انقراض ها با گرم شدن شدید زمین مرتبط است – آب و هوای “ابر گلخانه ای” – که توسط آتشفشان هایی که C02 را در جو آزاد می کنند، هدایت می شود. پس از آن، پلزیوسارهای غول پیکر درنده از دریاها ناپدید شدند و شکارچیان غول پیکر آلوزارید در خشکی محو شدند. با خالی ماندن طاقچه‌های شکارچی، موزازارها و تیرانوزورها به سمت جایگاه بالای شکارچیان حرکت کردند. اگرچه آنها توسط یک انقراض دسته جمعی از بین رفتند، تالاسوتیتان و تی رکس فقط در وهله اول به دلیل یک انقراض دسته جمعی تکامل یافت.
هر چه بزرگتر باشند، سخت تر سقوط می کنند
بیشتر بخوانید: دانشمندان گرد و غبار سیارکی را پیدا کردند که دایناسورها را درون دهانه‌ای که از خود به جا گذاشته بود را از بین برد.
تکامل یک قاتل
شصت و شش میلیون سال پیش، هیولاهای دریایی واقعاً وجود داشتند. آنها موزاسورها بودند، مارمولک های دریایی عظیمی که همزمان با آخرین دایناسورها زندگی می کردند. موزاسورها با طول 12 متر شبیه اژدهای کومودو با باله و دم کوسه مانند بودند. آنها همچنین بسیار متنوع بودند و ده ها گونه را تکامل دادند که توله های مختلف را پر کردند. برخی ماهی و ماهی مرکب می خوردند، برخی صدف یا آمونیت می خوردند.
بیشتر موزاسورها آرواره های بلند و دندان های کوچکی برای صید ماهی داشتند. ولی تالاسوتیتان بسیار متفاوت ساخته شد پوزه ای کوتاه و پهن و آرواره های قوی داشت که شکلی شبیه به نهنگ های قاتل داشت. پشت جمجمه عریض بود تا ماهیچه های بزرگ فک را بچسباند و نیش قدرتمندی به آن می داد. آناتومی به ما می گوید که این موساسور برای حمله به حیوانات بزرگ و پاره کردن آنها سازگار بود.
شکارچیان برتر بسیار جذاب هستند زیرا حیوانات بزرگ و خطرناکی هستند. اما اندازه و موقعیت آنها در بالای زنجیره غذایی نیز آنها را آسیب پذیر می کند. با بالا رفتن زنجیره غذایی، حیوانات کمتری دارید. ماهی های کوچک زیادی برای تغذیه یک ماهی بزرگ، ماهی های بزرگ زیادی برای تغذیه یک موزاسور کوچک و بسیاری از موزاسورهای کوچک برای تغذیه یک موزاسور غول پیکر لازم است. این بدان معناست که شکارچیان برتر نادر هستند. و شکارچیان راس به غذای زیادی نیاز دارند، بنابراین اگر عرضه غذا مختل شود، دچار مشکل می شوند.
این مقاله از سایت خبری غیرانتفاعی The Conversation که به اشتراک گذاری نظرات کارشناسان دانشگاهی اختصاص دارد، بازنشر شده است. اگر برای شما جالب بود، می توانید در خبرنامه هفتگی ما مشترک شوید.
بیشتر بخوانید:
کشف از تالاسوتیتان به ما در مورد اکوسیستم های دریایی درست قبل از برخورد سیارک در 66 میلیون سال پیش و پایان دادن به عصر دایناسورها می گوید.
تالاسوتیتان تنها یکی از دوجین گونه موزاسوری بود که در آب های نزدیک مراکش زندگی می کردند. موساسورها کسری از هزاران گونه‌ای را تشکیل می‌دادند که در اقیانوس‌ها زندگی می‌کردند، اما این واقعیت که شکارچیان بسیار متنوع بودند نشان می‌دهد که سطوح پایین‌تر زنجیره غذایی نیز متنوع بودند، تا اقیانوس‌ها بتوانند همه آنها را تغذیه کنند. این بدان معناست که اکوسیستم دریایی قبل از برخورد سیارک رو به زوال نبوده است.
دندان تالاسوتیتان نیکلاس لانگریچ
هم موزازارها و هم تیرانوزورها همزمان شروع به تنوع و بزرگ شدن می کنند، حدود 90 میلیون سال پیش، در مرحله تورونی کرتاسه. این به دنبال انقراض های بزرگ در خشکی و دریا در حدود 94 میلیون سال پیش، در مرز سنومانین و تورونی رخ داد.
دندان های بزرگ و مخروطی شبیه دندان های اورکا است. و نوک آن دندان ها بریده، شکسته و آسیاب شده است. این سایش سنگین – که در موزاسورهای ماهی خوار یافت نمی شود – نشان می دهد تالاسوتیتان دندان های خود را با گاز گرفتن استخوان های خزندگان دریایی مانند پلزیوسارها، لاک پشت های دریایی و سایر موزاسورها آسیب دیده است.
در پایان دوره کرتاسه، سطح آب دریاها بالا بود و بسیاری از آفریقا را زیر آب گرفت. جریان‌های اقیانوسی که توسط بادهای تجاری هدایت می‌شوند، آب‌های زیرین غنی از مواد مغذی را به سطح می‌کشند و یک اکوسیستم دریایی پر رونق ایجاد می‌کنند. دریاها پر از ماهی بودند و شکارچیان – موزاسورها را به خود جذب می کردند. آنها شکارچیان خود، غول را آوردند تالاسوتیتان. این حیوان با طول 9 متر و با سر عظیم به طول 1.3 متر، کشنده ترین حیوان در دریا بود.
گونه جدید، تالاسوتیتان آتروکس، در حوضه اولاد عبدون در استان خوریبگا، ساعتی خارج از کازابلانکا در مراکش حفاری شد.
Nicholas R. Longrich برای هیچ شرکت یا سازمانی که از این مقاله منتفع می شود کار نمی کند، مشورت نمی کند، سهام آن را ندارد یا از آنها کمک مالی دریافت نمی کند، و هیچ وابستگی مرتبطی را فراتر از انتصاب علمی خود فاش نکرده است.
