هر روز می‌نوشیدم و به باشگاه می‌رفتم. من هرگز متوجه نشدم که می توانم به الکل وابسته باشم.

از آن زمان به طور منظم شروع به نوشیدن کردم و در عرض یک سال هر شب دو یا سه لیوان شراب می‌نوشیدم در حالی که در خانه کار می‌کردم. تا زمانی که من 27 ساله بودم، به طور پیوسته تا دو یا سه بطری در شب خزید.

• همانطور که برای پیاده شدن از قطار ایستادم، متوجه شدم بدنم آنچه را که می‌گفتم انجام نمی‌دهد و واکنش‌هایم کند شده بود. من می دانستم که چیزی اشتباه است. انگار بین مغز، بدن و توانایی حرکتم گسست وجود داشت. با پایین آمدن از قطار، به نحوی خود را به سطح خیابان و خروجی رساندم.

  این پزشک تاکید کرد: «این واقعا مهم است که برای جلوگیری از هر گونه اپیزود بعدی به نوشیدن ادامه دهید،» که احتمالاً گیج کننده ترین توصیه پزشکی در تاریخ تمام توصیه های پزشکی بود. اما منظور او این بود که من باید به آرامی خودم را از الکل جدا کنم، نه اینکه یکباره تلاش کنم.

  تا سومین ویزیت بعدی من در بیمارستان، در نوامبر 2016، طول کشید تا تأیید کنم که دوره های قبلی بیماری من در واقع ترک جدی الکل بود.

  اضطراب من از پشت بام بود و در وحشت کامل، پناهگاهی در کافی شاپ روبروی ایستگاه پیدا کردم. در این لحظه سعی کردم لیوان آب را به سمت دهانم بگیرم تا آن را بنوشم، اما مدام آب را پایین سرم می ریختم. خانمی که پشت میز روبرو نشسته بود با کنجکاوی به من نگاه می کرد.

  به من گفته شد که به نوشیدن ادامه دهم تا از اپیزودهای ترک بیشتر جلوگیری کنم یا دچار شوک شوم.

“آیا به کمک نیاز دارید؟ به نظر می رسد که در مشکل هستید؟” بعد از مدت کوتاهی گفت او خودش را معرفی کرد، و معلوم شد که او یک پرستار خارج از وظیفه از بیمارستان سنت مری است. “میدونی مشکلت چیه؟” او پرسید. “نه” پاسخ کوتاه اما نفس گیر من بود. تنها چیزی که می توانستم به آن فکر کنم این بود که ممکن است به چیزی واکنش نشان دهم، اما به چیزی حساسیت نداشتم. دقیقه بعد بیهوش شدم و با آمبولانسی که به بیمارستان رسید آمدم اطراف.

در روزهای قبل از اینکه چیزی در مورد اعتیاد به الکل بدانم، هرگز به ذهنم خطور نمی کرد که از مرز نامرئی وابستگی به الکل عبور کرده باشم. تنها زمانی که سعی کردم الکل را ترک کنم – پنج ماه پس از اولین اپیزود ترک الکل – متوجه شدم که یک مشکل جدی دارم.

وقتی به آنها می گویم تا 24 سالگی مشروب ننوشیده ام، اغلب مردم را شگفت زده می کند. در 18 سالگی دو بار نوشیدنی را امتحان کردم و به این نتیجه رسیدم که از آن متنفرم. من فقط زمانی شروع به نوشیدن کردم که بهترین دوستم در آن زمان فکر کرد که “خنده دار” است که کوکای رژیمی خود را با ودکا بنوشم.

چهار سم زدایی و بسیاری از عودها در طول سه سال طول می کشد تا در نهایت بتوانم به بهبودی خود دست پیدا کنم.

نوشیدن من به سرعت افزایش یافت

پزشک متخصص سازمان مواد مخدر و مشروبات الکلی محلی گفت: «تو از آستانه عبور کردی». او گفت: «با توجه به شدت ترک هایتان باید برای سم زدایی ارجاع شوید، احتمالاً به عنوان بستری.

چیزی که یاد گرفتم این بود که اگر زودتر از واقعیت وحشیانه اعتیاد به الکل مطلع بودم، ممکن بود زودتر بهبودی را نیز در آغوش بگیرم. اکنون در طی سه سال بهبودی، به این نتیجه رسیده‌ام که بهبودی باید قانع‌کننده‌تر از نوشیدن الکل باشد.

به‌عنوان مدیر عامل خیریه‌ای برای اختلالات خوردن مردان که تأسیس کرده بودم، به نظر می‌رسید که بدون هیچ مشکلی «عملکرد» می‌کردم – که در نگاه به گذشته، احتمالاً یکی از نشانه‌های اولیه اعتیاد به الکل من بود. در غیاب هیچ نشانه ظاهری مبنی بر اینکه نوشیدن من به زندگی کاری من سرایت می کند، فکر می کردم که دارم آن را مدیریت می کنم.

من از کناره گیری رنج می بردم

تا به حال، حتی به ذهنم نرسیده بود که نوشیدن الکل مرا بیمار می‌کند – یا به طور خاص، قطع نوشیدن خیلی سریع یا قطع ناگهانی نوشیدن می‌تواند مرا بیمار کند.

سام توماس نویسنده، مبارز و سخنران عمومی برنده جایزه است. اولین او خاطرات «Smashed Not Wasted» قرار است توسط انتشارات روده در آوریل 2023.

من تا اواسط 20 سالگی شروع به نوشیدن الکل نکردم.

اصل مقاله را در Insider بخوانید