من 8 ساعت را در تگزاس ایگل Amtrak با قیمت 47 دلار گذراندم و احساس پرواز در کلاس تجاری را داشتم اما دیگر این کار را انجام نمی دهم.

9 خرداد 14022 مرداد 1401 از حسینی بای

منبع

در هواپیما وای فای وجود نداشت و من نیمی از سفر را سرویس تلفن همراه نداشتم.

من به تنهایی با تگزاس ایگل آمتراک سفر کردم و مسیر هشت ساعته از سن آنتونیو به آلپاین را طی کردم.

انتظار داشتم واگن‌های قطار وای‌فای داشته باشند، بنابراین عدم اتصال به اینترنت بسیار غافلگیرکننده بود. بخش اعظم مسیر ما را از طریق مناطق دورافتاده تگزاس طی کرد، بنابراین من نیز برای نیمی از سفرم سرویس تلفن همراه نداشتم.

خوشبختانه، من دچار بیماری حرکتی نمی شوم و زمانی که به آن عادت کردم، متوجه شدم که حرکت آرامبخش است. اما، می‌توانستم ببینم که برای سواران مستعد حالت تهوع آزاردهنده است.

اگر با یک شریک سفر می‌کردم، می‌خواهم به یک سفر قطار دوربرد خوش‌منظره بروم، اما نمی‌خواهم بیشتر از 10 تا 12 ساعت با اتوبوس سوار شوم.

در تگزاس ایگل، مسافرانی که ماشین های خواب را رزرو کرده بودند، می توانستند در ماشین ناهار خوری غذا بخورند، با این گزینه که غذاهای لذیذ را از منوی غذاخوری سنتی سفارش دهند. این شامل املت، استیک، کیک خرچنگ و موارد دیگر بود. به علاوه، غذا در هزینه بلیط آنها گنجانده شده است.

مسافران در اتاق های طبقه بالاتر به دوش ها نیز دسترسی داشتند که برخی از آنها خصوصی بودند. چون سفر من نسبتاً کوتاه بود، نیازی به دوش گرفتن در کشتی نداشتم.

سفر با قطار بیش از حد انتظار بود. در نقاطی مانند تلاقی بین تلاطم هواپیما و حرکت پهلو به پهلو که در یک قایق در حال حرکت در آب های مواج احساس می کنید احساس می شود.

Amtrak معاملات بلیط و تخفیف های ویژه را برای کرایه های ماشین خواب ارائه می دهد، اما اقامتگاه های دسته بالاتری که من تا کنون جستجو کرده ام به طور قابل توجهی گران تر هستند. بر اساس جستجو در وب سایت Amtrak، قیمت اتاق ها از حدود 230 دلار تا حدود 640 دلار است که از برخی پروازها گران تر است.

وقتی به تنهایی پرواز می کنم، از تماس چشمی پرهیز می کنم و هدفون می زنم تا نشان دهد که علاقه ای به گفتگو با سایر مسافران ندارم. سواری بر تگزاس ایگل احساس متفاوتی داشت و من می‌دانستم که مایلم بیشتر اجتماعی باشم.

تگزاس ایگل یک قطار سوپرلاینر است، یعنی دارای دو سطح است. ماشین دیدبانی در سطح بالایی قرار داشت و دارای پنجره‌هایی از کف تا سقف بود که منظره‌ای باورنکردنی از منظره عبوری را ارائه می‌کرد.

صندلی کلاس مربی من در تگزاس ایگل بزرگ و راحت بود.

از آنجایی که قطار من در ساعات اولیه صبح از سن آنتونیو حرکت کرد، می خواستم وقتی سوار شدم کمی بخوابم. متأسفانه، Amtrak برای مسافران اتوبوس پتو یا بالش تهیه نمی کند، بنابراین مجبور شدم به ژاکت خود بسنده کنم.

حدوداً پنج ساعت طول می‌کشد تا از خانه‌ام در سن آنتونیو تا آلپاین، یک شهر کوچک غرب تگزاس در نزدیکی پارک ملی بیگ بند رانندگی کنم.

قطارهای آمتراک امکانات رفاهی قابل توجهی را ارائه می دهند، اما برای مسافران اتوبوس در دسترس نبودند.

کمبود وای فای مانع تجربه من در این سفر خاص نشد. با این حال، اگر در طول روز سفر طولانی تری داشته باشم، احتمالاً ناامید کننده تر می شوم.

هیچ صندلی وسطی در این بخش وجود نداشت و هر صندلی تکیه داده بود و پریز برق مخصوص به خود را داشت. برای مقایسه، سواری در کلاس مربی تگزاس ایگل شبیه پرواز در کلاس تجاری بود.

با این حال، ای کاش یک پتو و بالش گردن می آوردم.

• من در سفر اخیرم به مقصد محبوب سفرهای ماجراجویانه عجله خاصی نداشتم، بنابراین ماشینم را در خانه گذاشتم و یک بلیط 47 دلاری برای تگزاس ایگل Amtrak که بین شیکاگو و سن آنتونیو حرکت می کند، خریدم.

  این کمک می کند تا سفرهای قطار را تا حد امکان از قبل رزرو کنید. من 47 دلار برای بلیط مربی خود پرداخت کردم، اما اگر مسیر سن آنتونیو به مسیر آلپاین را دو یا چند هفته قبل رزرو می کردم، قیمت آن به 34 دلار می رسید.

  در آینده، مطمئن خواهم شد که فیلم یا کتاب الکترونیکی را زودتر از موعد دانلود خواهم کرد.

  داستان ادامه دارد

  سایر مسافران در مورد سفر من دوستانه و کنجکاو بودند.

  

  من در همان ساعات اولیه صبح در ماشین دیده بان آویزان شدم و طلوع خورشید را از بالای صحرا تماشا کردم. ظرفیت کل قطار تقریباً نصف بود، و من تا حدود ساعت 7 صبح ماشین دیدبانی را در اختیار داشتم.

  دفعه بعد که به آلپاین سفر می کنم، به رانندگی ادامه می دهم.

  

  سفر با قطار پر از دست انداز تر از حد انتظار بود و تمام حرکت ها کمی به عادت کردن نیاز داشت.

  

  صندلی های کلاس مربی خیلی راحت بود، اما ای کاش بالش و پتو خودم را می آوردم.

  

  من با 47 دلار از سن آنتونیو به آلپاین با تگزاس ایگل Amtrak سفر کردم.

  

  اگرچه خوشحالم که با قطار انفرادی خود از سن آنتونیو به آلپاین رفتم، اما این برای من یک تجربه بی‌نظیر بود. دفعه بعد، من رانندگی می کنم، که به نظرم گزینه ساده تر و سریع تر است. به علاوه، من مجبور نیستم در نیمه شب بروم.

  

  قطار غذاها و دوش های لذیذ چشمگیری داشت، اما در دسترس مسافران قطار نبود.

صندلی کلاس 47 دلاری من راحت بود، اما ای کاش پتو و بالش خودم را می آوردم.

واگن رصد بهترین قسمت قطار بود.

بیشتر مسافران دیگری که ملاقات کردم زوج هایی در دهه 70 زندگی خود بودند که با هم در سراسر کشور سفر می کردند. مردی به من گفت که او و همسرش سفر ریلی را ترجیح می‌دهند، زیرا او ترس از پرواز داشت. این دو بازنشسته نیز از سرعت کمتری در سفر با قطار لذت بردند.