عکس های ناامید کننده نشان می دهد که گذراندن روز سنت پاتریک در شهر نیویورک چگونه است

• من امسال در رژه روز سنت پاتریک در شهر نیویورک شرکت کردم.

• این یک تجربه سرگرم کننده بود، اگر کمی ضعیف باشد.

• سال آینده، من فقط در یک بار می نشینم و یک گینس می خورم.

رژه روز سنت پاتریک هر ساله در خیابان پنجم شهر نیویورک برگزار می شود.

رژه روز سنت پاتریک تقریباً هر سال از سال 1762 در شهر نیویورک برگزار می شود و آن را به قدیمی ترین و بزرگترین رژه روز سنت پاتریک در جهان تبدیل می کند. به گفته برگزارکنندگان، سالانه حدود 150000 نفر راهپیمایی می کنند و این رژه 2 میلیون تماشاگر را به خود جذب می کند.

هر سال در 17 مارس برگزار می‌شود، مگر اینکه آن تاریخ یکشنبه باشد – در این صورت، روز شنبه، 16 مارس برگزار می‌شود. اما امسال روز سنت پاتریک در یک جمعه بود.

من بسیاری از روزهای سنت پاتریک را در شهر نیویورک گذرانده ام، اما هرگز در رژه شرکت نکرده ام، بنابراین تصمیم گرفتم به منهتن بروم و آن را بررسی کنم.

من در چهار سال گذشته در شهر نیویورک زندگی کرده‌ام، اما در لانگ آیلند بزرگ شدم و اتفاقاً در روز سنت پاتریک به دیدن خانواده‌ام رفتم. بنابراین من مادر و برادر کوچکترم را با خود کشاندم و به سمت جاده راه آهن لانگ آیلند حرکت کردیم تا قطاری را به شهر برسانیم.

من همه آماده بودم تا قطار مملو از خوشگذرانی شود، اما در واقع تقریباً خالی بود. فقط دو نفر سبزپوش روی سکو بودند.

وقتی به ترمینال گرند سنترال رسیدیم، شروع به دیدن افراد بیشتری کردم که لباس جشن داشتند، از جمله تعدادی آبجو در دست داشتند.

وقتی رسیدم، افراد بیشتری را دیدم که لباس سبز پوشیده بودند، از جمله بیش از چند نفر با آبجو و نوشیدنی های دیگر. یک گروه از بچه ها پرونده ای از میلر را آماده کرده بودند.

ایستگاه نیز برای آن روز به رنگ سبز روشن شد.

این خیلی باحال بود

اما به محض اینکه به مسیر رژه رفتم، همه چیز به سمت پایین رفت. از انتهای مسیر رژه در خیابان پنجم و خیابان 78 شروع کردم و از قبل شلوغ بود.

حداقل سمت خیابان ما بود. سمت دیگر، سمت پارک، ممکن است گاهی اوقات کمی خلوت باشد، اما هیچ راه آسانی برای عبور از آن جایی که من می‌توانم وجود نداشت.

داستان ادامه دارد

رژه از خیابان 44 به خیابان 79 بالا می رود. از آنجایی که من در Upper East Side زندگی می‌کنم، فکر کردم از آپارتمانم شروع می‌کنیم و روزمان را به پایان می‌رسانیم. مطمئن نیستم که این بهترین طرح بود یا نه – انتهای مسیر رژه به میزان قابل توجهی شلوغ تر بود.

همانطور که راه می رفتم، نمی توانستم متوجه همه بسته بودن جاده ها و تابلوهای ممنوعیت پارک شوم. زندگی در مسیر رژه باید کابوس باشد.

بیش از دوجین جاده در طول مسیر رژه بسته شد که می تواند گردش در شهر را به یک کابوس کامل تبدیل کند.

در حالی که من از تماشای گروه‌های پیپ و طبل لذت می‌بردم، گاهی اوقات کیسه‌ها بعد از گذشتن از آنجا شروع به نواختن می‌کردند.

فقط به خاطر جایی که ایستاده بودیم چند گروه را از دست دادیم.

این تا حدی تقصیر ما بود، از آنجایی که محل را انتخاب کردیم، اما حداقل سه گروه بی‌صدا از کنار ما گذشتند تا شروع به نواختن یک یا دو بلوک کنند. آزاردهنده بود، بنابراین ما به حرکت ادامه دادیم تا سعی کنیم توقف هایمان را بهتر زمان بندی کنیم.

همچنین انتظار زیادی در اطراف و خیره شدن به خیابان خالی بود.

من به کالج در نیواورلئان رفتم، بنابراین در زمان خود در ده ها رژه Mardi Gras شرکت کرده ام. در تجربه من، وجود خواهد داشت هرگز این مقدار فضای خالی در طول یکی از آن رژه‌ها بین شناورها، رقصنده‌ها و گروه‌های راهپیمایی باشد.

از آنجایی که این رژه شناور ندارد و به جای آن بیشتر جشنی برای جامعه ایرلندی-آمریکایی است، متوجه شدم که زمان استراحت بسیار زیادی بین گروه‌ها وجود دارد.

همانطور که به مرکز شهر ادامه می‌دادیم، فکر می‌کردم برخی از گروه‌های مردمی که در رژه راهپیمایی می‌کنند شبیه جمعیتی هستند که اتفاقاً در مسیر قرار گرفته‌اند.

من و خانواده ام از دست برخی از گروه هایی که در رژه شرکت می کردند گیج شده بودیم. اعضای اداره پلیس نیویورک و اداره آتش نشانی شهر نیویورک همگی بهترین لباس های خود را پوشیده بودند، گروه های راهپیمایی و رقصندگان لباس های چشم نواز به تن داشتند و بیشتر سازمان ها دارای ارسی یا کلاه های مشابه بودند.

اما هر چند وقت یکبار، گروهی می آمدند و به نظر می رسیدند که به سمت مسیر رژه رفته اند.

همچنین باید از گردشگران، سوغات فروشان و دانشجویانی که بورگ می نوشیدند طفره می رفتم.

BORGها جدیدترین شوق نوشیدنی هستند: نام مخفف “Blackout Rage gallon” است، و همانطور که Insider گزارش کرده است، آنها قبلاً در محوطه دانشگاه مشکلاتی ایجاد کرده اند. در سفرم، از کنار گروهی متشکل از سه دختر رد شدم که هر کدام کوزه های آب غول پیکری را در دست داشتند که پر از مایع سبز رنگ غیرقابل شناسایی بود. در کنارش نوشته بودند “BORG”.

من همچنین از گردشگران طفره می رفتم، افرادی که سعی می کردند اقلامی را به آن گردشگران بفروشند و برخی از افرادی که به نظر مست بودند.

من همچنین انتظار نداشتم که این موضوع سیاسی شود، اما بین گروهی در برج ترامپ، تابلوهای متعددی که خواستار خروج انگلیس از ایرلند هستند و چند آگهی که از رئیس اتحادیه پلیس انتقاد می‌کنند، ممکن است کمی متشنج شود.

در خارج از ورودی خیابان پنجم برج ترامپ، جمعیتی از هواداران در حال تکان دادن پرچم‌ها و بنرهایی بودند که روی آن‌ها «ترامپ 2024» نوشته شده بود. می‌توانستم کمی ناراحتی را در اطراف حامیان حس کنم، زیرا آنها با صدای بلند بر سر رژه‌بازان و راهپیمایان فریاد می‌زدند، اما هیچ‌وقت نتیجه‌ای نداشت.

همچنین تابلوهای متعددی با عبارت «انگلیس از ایرلند برو بیرون» وجود داشت که به گفته ایرلندی سنترال، تنها علامت سیاسی مجاز در رژه است. من متوجه نشده بودم که دهه هاست که این بخشی از رژه بوده است.

همچنین در سرتاسر رژه آگهی هایی در مورد انتقاد از پاتریک لینچ، رئیس اتحادیه پلیس و دستیار مارشال بزرگ رژه منتشر شد. فلایرز گفت که او نباید در این رویداد شرکت کند.

اتحادیه، انجمن خیریه پلیس شهر نیویورک، به درخواست اینسایدر برای اظهار نظر پاسخ نداد. سازمان رژه روز سنت پاتریک نیویورک نیز این کار را نکرد.

وقتی به میدتاون، جایی که رژه شروع شد، نزدیک‌تر شدیم، شلوغ‌تر شد. همچنین به لطف مسیرهای انحرافی، ادامه راه رفتن در خیابان پنجم ناخوشایندتر شد.

فقط برای عبور از خیابان که خیلی سریع قدیمی شد، مجبور شدیم نیمه راه را پایین بیاوریم.

یا مجبور بودیم در صف‌های طولانی‌تر منتظر بمانیم.

این یکی از خطوط عبور از خیابان بود که با افزایش جمعیت طولانی تر شد. فقط برای عبور تا 10 دقیقه طول کشید.

ماه مارس در شهر نیویورک زیباترین زمان نیز نیست.

این بدیهی است که تقصیر رژه یا برگزارکنندگان آن نیست و خوشبختانه امسال نسبتا گرم بود. اما مارس در شهر نیویورک می تواند وحشیانه باشد.

پس از 28 بلوک پیاده روی، خود را به کلیسای جامع سنت پاتریک رساندیم. در آن زمان، مردم نیز شروع به جنگ طلبی بیشتری کردند.

کلیسای جامع سنت پاتریک یکی از معروف ترین مکان های دیدنی شهر نیویورک است. درهای خود را در سال 1879 باز کرد و از آن زمان برای بازدید هر کسی باز است. من به دلیل جایی که در مسیر رژه بودم نتوانستم به آن نزدیک شوم، اما هنوز هم نزدیک بودن قدرتمند بود.

متأسفانه، به نظر می رسید که برخی از شرکت کنندگان در رژه کمی بیش از حد وارد روحیه شده اند. من مردم را در این نقطه از مسیر دیدم که مشروب می نوشند، فریاد می زدند و تاب می خوردند.

در حالی که من در طول روز بسیار سرگرم بودم، رژه را بسیار ضعیف می‌دانستم – به نظر من، فکر نمی‌کنم آن را با رودخانه سبز شیکاگو یا جشن‌های پر سر و صدا در بوستون مقایسه کند.

برای من، رژه روز سنت پاتریک بسیار سرگرم کننده بود، اما ارزش تبلیغات را نداشت.

من توصیه می کنم میخانه محلی ایرلندی خود را پیدا کنید و به جای آن در آنجا جشن بگیرید.

اصل مقاله را در Insider بخوانید