رزا آبراهام، اقتصاددان در دانشگاه عظیم پریمجی، گفت که نرخ اشتغال زنان در سال 2004 به 35 درصد رسید و در سال 2022 به حدود 25 درصد کاهش یافت. اما ارقام رسمی به عنوان افراد شاغلی به حساب می آیند که در هفته گذشته کمتر از یک ساعت کار خارج از خانه گزارش کرده اند.
سینگ، 39 ساله، گفت: “همه به من می گفتند که بچه هایم مورد بی توجهی قرار گرفته اند … این باعث شد که واقعاً احساس بدی داشته باشم.”
یادداشت سردبیر: این داستان بخشی از یک سریال در حال انجام است که به بررسی معنای زندگی 1.4 میلیارد نفری هند در پرجمعیت ترین کشور جهان می پردازد. ___
کارشناسان می‌گویند که بحران شغلی ملی یکی از دلایل این شکاف است، اما باورهای فرهنگی ریشه‌دار که زنان را به عنوان مراقبان اصلی می‌بیند و به آنها مانند مورد سینگ به کار خارج از خانه انگ می‌زند، دلیل دیگری است.
بمبئی، هند (AP) – شیلا سینگ روزی که استعفای خود را تحویل داد گریه کرد.
امروز، او در بمبئی به عنوان حسابرس برای وزارت دفاع هند زندگی و کار می کند، شغلی دولتی که بسیاری از هندی ها به خاطر امنیت، اعتبار و مزایای آن آرزوی آن را داشتند.
این نه تنها یک مشکل برای زنانی مانند سینگ است، بلکه یک چالش رو به رشد برای جاه طلبی های اقتصادی خود هند است، اگر 670 میلیون زن این کشور با افزایش جمعیت آن عقب بمانند. امید این است که رشد سریع جمعیت در سن کار هند، رشد آن را برای سال‌های آینده افزایش دهد. با این حال، کارشناسان نگرانند که اگر هند نتواند از اشتغال جمعیت رو به رشد خود، به ویژه زنان، اطمینان حاصل کند، این امر می تواند به راحتی به یک مسئولیت جمعیتی تبدیل شود.
احساس تغییر زندگی می کرد. او گفت: «من مدرک دانشگاهی نداشتم، بنابراین هرگز فکر نمی‌کردم که ممکن است فردی مثل من در یک اداره شغلی پیدا کند.
زمانی که سینگ در سال 2020 استعفا داد، درآمد بیشتری نسبت به شوهرش داشت که یک راننده ریکشا بود که درآمدش روز به روز در نوسان بود. اما هیچ کس به او پیشنهاد ترک نکرد.
چاوهان گفت که یکی از دلایلی که او توانست به شغل خود ادامه دهد این بود که وقتی یک تصادف باعث شد همسرش در بستر بیماری بماند و قادر به کار نباشد، این شغل به یک راه نجات تبدیل شد.
همین چند دهه پیش، به نظر می رسید همه چیز در مسیر دیگری قرار دارد.
از یک جهت، او بخشی از یک روند بود: زنان هندی از دوران جوانی اش دسترسی بهتری به آموزش پیدا کرده اند و اکنون تقریباً با مردان برابری می کنند. اما برای اکثر زنان، تحصیلات منجر به ایجاد شغل نشده است. حتی زمانی که زنان بیشتری از مدرسه فارغ التحصیل شده اند، بیکاری افزایش یافته است.
سینگ حتی در حالی که آماده می‌شود خانه یک خوابه‌اش را که در اعماق یک مسیر باریک در یک محله فقیر نشین بمبئی قرار دارد را ترک کند، مصمم است در آینده نزدیک به شهر بازگردد. او امیدوار است دوباره راهی برای کار پیدا کند و می‌گوید هر شغلی را که پیدا کند را انتخاب خواهد کرد.
سینگ گفت: «دوستانش به او طعنه می‌زدند که با حقوق من زندگی می‌کند. “من فکر کردم که به وضوح هیچ ارزشی برای کار کردن من وجود ندارد، پس چه فایده ای دارد؟”
سوتار گفت: «می‌دانستم که اگر درس بخوانم، فقط در آن صورت چیزی می‌شوم – در غیر این صورت، مثل بقیه، ازدواج کرده و در دهکده گیر می‌کنم.
حتی در آن زمان، ترک خانه برای کار برای بسیاری از زنان یک مبارزه دشوار بود. سونیتا سوتار، که در سال 2004 در مدرسه بود، گفت که زنان در روستای او شیرسوادی در ایالت ماهاراشترا معمولاً در 18 سالگی ازدواج می‌کردند و زندگی‌هایی را آغاز می‌کردند که حول خانه‌های شوهرانشان می‌چرخید. همسایه ها پدر و مادرش را به خاطر سرمایه گذاری برای تحصیل او مسخره می کردند و می گفتند بعد از ازدواج فرقی نمی کند.
___
بدون درآمد سینگ، خانواده‌اش دیگر نمی‌توانند در بمبئی، یکی از گران‌ترین شهرهای آسیا، زندگی کنند و او اکنون آماده می‌شود تا برای پس‌انداز پول به روستای خود برگردد. آهی کشید: «اما آنجا هیچ شغلی وجود ندارد.
سینگ گفت: “من هرگز مجبور نبودم از کسی یک روپیه (قبل) بخواهم، و افزود که هر بار که مجبور می شود از شوهرش بپرسد احساس شرم می کند.
و حتی زمانی که شغل در دسترس باشد، فشارهای اجتماعی می تواند زنان را دور نگه دارد.
سوتار روند را کاهش داد. در سال 2013، او اولین فردی در روستای نزدیک به 2000 نفر خود شد که مدرک مهندسی گرفت.
هند در آستانه پیشی گرفتن از چین و تبدیل شدن به پرجمعیت ترین کشور جهان است و اقتصاد این کشور در میان سریع ترین اقتصادهای جهان قرار دارد. اما تعداد زنان هندی در نیروی کار، که در حال حاضر در میان 20 پایین ترین در جهان است، برای سال ها در حال کاهش است.
ماهش ویاس، مدیر CMIE، گفت: «جمعیت در سن کار همچنان به رشد خود ادامه می‌دهد، اما اشتغال همچنان ادامه دارد، و این بدان معناست که نسبت افراد دارای شغل تنها کاهش می‌یابد. دهه این امر همچنین زنان را از نیروی کار دور نگه می‌دارد، زیرا آنها یا خانواده‌هایشان ممکن است به جای زحمت کشیدن در کارهای کم دستمزد، مزایای بیشتری را در مراقبت از خانه یا کودکان ببینند.»
آبراهام گفت که درک روزافزونی در میان سیاست گذاران وجود دارد که عقب نشینی زنان از نیروی کار یک مشکل بزرگ است، اما با راه حل های مستقیمی مانند امکانات بیشتر مراقبت از کودکان یا ایمنی حمل و نقل مواجه نشده است.
تعداد زنان هندی در سن کار که شغلی ندارند، خیره کننده است – تقریباً دو برابر تعداد کل افراد در ایالات متحده. کارشناسان می گویند این شکاف می تواند فرصت بزرگی باشد اگر هند بتواند راهی برای رفع آن بیابد. گزارش McKinsey در سال 2018 تخمین زد که هند می تواند با افزایش 10 درصدی نرخ مشارکت نیروی کار زنان، 552 میلیارد دلار به تولید ناخالص داخلی خود بیافزاید.
مرکز نظارت بر اقتصاد هند (CMIE) که از تعریف محدودتری از اشتغال استفاده می کند، دریافت که تنها 10 درصد از زنان هندی در سن کار در سال 2022 یا شاغل بوده یا به دنبال شغل بوده اند. این بدان معناست که تنها 39 میلیون زن در نیروی کار در مقایسه با 361 میلیون مرد وجود دارد.
به مدت 16 سال، او یک مددکار اجتماعی در بمبئی، پایتخت مالی دیوانه‌وار هند بود و عاشق این کار بود. اما خانواده اش مدام به او می گفتند که باید در خانه بماند تا از دو فرزندش مراقبت کند. او سال‌ها در برابر فشار مقاومت کرد، اما وقتی متوجه شد که دخترش در حال ترک تحصیل است، احساس می‌کرد که چاره‌ای ندارد.
من قبلاً احساس استقلال می کردم. ببینید، وقتی کارم را ترک کردم، بخشی از خودم را از دست دادم.» “من می خواهم آن احساس را برگردانم.”
هنگامی که سینگ در سال 2004 به یک مددکار اجتماعی تبدیل شد، هند هنوز از اصلاحات تاریخی در دهه 1990 سربلند بود. صنایع جدید و فرصت‌های جدید ظاهراً یک شبه متولد شدند و میلیون‌ها نفر را برانگیخت تا روستاهای خود را ترک کرده و به شهرهایی مانند بمبئی بروند تا شغل بهتری پیدا کنند.
او افزود که وقتی زنان بیشتری در بازار کار شرکت می‌کنند، به اقتصاد و درآمد خانواده‌شان کمک می‌کنند، اما همچنین قدرت تصمیم‌گیری پیدا می‌کنند. کودکانی که در خانواده‌ای بزرگ می‌شوند که پدر و مادر هر دو در آن کار می‌کنند، به ویژه دختران، احتمال بیشتری دارد که بعداً شاغل شوند.
چاوهان در روستای زادگاهش در ایالت اوتار پرادش، به ندرت زنانی را ندیده بود که بیرون از خانه کار کنند. چاوهان گفت، اما هنگامی که در سال 2006 به بمبئی آمد، زنان را دید که در فضاهای عمومی ازدحام کردند، در کافه‌ها غذا سرو می‌کردند، موها را کوتاه می‌کردند یا ناخن‌ها را در سالن‌ها رنگ می‌کردند، بلیت قطارهای محلی می‌فروختند، یا خودشان سوار قطارها می‌شدند. به سر کار شتافتند او گفت که دیدن آنچه ممکن است انگیزه بخش بود.
لالمانی چاوهان، یک مددکار اجتماعی گفت: «وقتی شروع به کار کردم و خانه را ترک کردم، خانواده‌ام می‌گفتند که حتماً به عنوان روسپی کار می‌کنم.